Wouter Bulckaert - 'Vinylpraat
Zo'n groot zwart rond geval met een gaatje in het midden en met fijne groefjes, mooi verdeeld in twee kanten. Maar dan vermomd als boek.
Wouter Bulckaert is een romanticus. En zoals Frank Vander Linden ons ooit uitlegde: "Romantiek is de idealisering van de liefde". Maar dat neemt niet weg dat je in dit boek ook liefde voelt. Liefde voor muziek. En dus ook voor die ronde, zwarte - ok, tegenwoordig heb je ze in alle kleurtjes, maar zwart is nog steeds de moeder aller kleuren - schijven, die je regelrecht naar de hemel kunnen voeren.
Wat Bulckaert in zijn meest recente boek schrijft, is voor ons, leeftijdsgenoten, bijzonder herkenbaar. En dat is een compliment. Want hij is er wel degelijk in geslaagd om neer te pennen wat hij voelde. En eigenlijk nog veel meer. Want niet alleen krijg je te lezen wat hij vindt van en voelt voor die platen, hij zorgt ook dat je gretig de informatie opslorpt die hij schijnbaar achteloos rondstrooit.
Maar we wijken af. En gezien dit dan toch een boek als een plaat is, laat ons hier dan gewoon een plaatrecensie van maken. Hij heeft tenslotte zijn "praat" mooi opgedeeld in twee kanten. Misschien een beetje weinig voor tweeëntwintig "nummers", maar laat ons daar nu niet over zaniken. Het betekent ongetwijfeld ook dat hij heeft nagedacht over de volgorde. En dat hij net start met The Beatles is al evenmin verwonderlijk. Net zomin als het feit dat hij eindigt met Daniel Lanois' meesterwerk 'Acadie'.
Hoe dan ook is het schitterend hoe hij bij bijna elke plaat refereert aan zijn eigen leven. Het voerde ons eveneens terug in het verleden, toen wij ons met de fiets door weer en wind naar het provinciestadje T. begaven om daar in de Sauter Sound op zoek te gaan naar een lp, waarover we iets gelezen hadden in Humo (vaak een week nadat die uitkwam), Muziekkrant Oor (toen nog met de afmetingen van een krant) of een ander muziektijdschrift. Of gewoon omdat we één nummer hadden gehoord op de radio en de rest van die langspeler ABSOLUUT wilden horen. Bulckaert legt haarfijn maar tussen de regels uit hoe een plaat steeds gelinkt wordt aan een tijdstip in je leven, hetgeen dan mee bepaalt hoe je over dat album denkt.
En er is meer. Want we hebben van alles bijgeleerd over platen die ons sowieso al nauw aan het hart lagen. Prince' meesterwerk 'Sign 'O' The Times' bijvoorbeeld, of 'Born Sandy Devotional' van The Triffids. En daarnaast heeft hij ons nieuwsgierig gemaakt naar muziek, waar we nog nooit van gehoord hadden. Holger Hiller met name. Ook al een verdienste.
We geven toe dat we met de nodige reserves zijn begonnen aan dit boek, maar hoe verder we lazen, hoe meer we erdoor werden opgeslorpt. Het is met andere woorden een groei... euh -boek. Bovendien is het een uitstekende introductie voor wie nog nooit van die platen heeft gehoord. Het zou ons verbazen dat er niet eentje bij is, die toch wel je nieuwsgierigheid prikkelt. Dit is dus een boek dat je uitnodigt om verder te lezen. Ergo: een goed boek. En je kan het je nog net voor nieuwjaar aanschaffen als cadeau bovendien.