Woodstock 69 revisited

Achtergrond

Veertig jaar geleden is het ondertussen dat het legendarische Woodstockfestival plaatsvond. In afwachting van de nieuwe releases die op stapel staan, blazen wij nog even het stof van het Woodstockmateriaal in onze platenkast. Hoe slijtvast is de muziek van dit hippiefeest? Wij gooiden de film in de dvd-speler terwijl we over het vinyl van "Das Album zum gleichnamigen Warner Bros.-film" voelden, en daarna gaven we ons over aan die bisronde in de vorm van een dubbel-lp, 'Woodstock Two', om af te sluiten met 'Jimi Hendrix at Woodstock', bij ons weten de enige artiest waarvan het integrale optreden in de reguliere handel te verkrijgen is.

Woodstock 69 revisited



Voor de jonkies die zich niks kunnen voorstellen bij de naam Woodstock toch maar even inleiden: Woodstock was een driedaags muziekfestival in de buurt van New York, waarop een resem sublieme artiesten speelde - verder meer daarover. In plaats van de verwachte 50.000 bezoekers trok het festival naar schatting 400.000 hippies zonder diegenen te tellen die door het chaotische verkeer nooit bij de weide geraakten. Het was de tijd van de Vietnamoorlog, protestzangers, maar ook van vrije liefde en lsd. Woodstock geldt nog steeds als de hoogmis van de hippiecultuur in het algemeen en de rockmuziek uit de jaren zestig in het bijzonder.

De film die Michael Wadleigh over het festival maakte staat naar onze bescheiden mening nog steeds als een huis. De Spinal Tapmomenten, de organisatoren die het ook allemaal niet meer weten, de hippies die zo weg zijn als een ei van allerhande sedatieven en hallucinogenen, de mensen uit de buurt die het een schande of juist fantastisch vinden, de man die de toiletten komt leegmaken... Deze geweldige sfeerbeelden zijn zelden of nooit overtroffen. En de - voor die tijd - vooruitstrevende en gedurfde split screens, de rare camerastandpunten, het hele filmtechnische gebeuren maken deze film niet alleen een moeilijk te overtreffen ijkpunt voor festivalfilms, maar ze zorgen er ook voor dat de film vandaag nog leuk en interessant is om naar te kijken. Als je deze film vergelijkt met bijvoorbeeld 'Monterey Pop', een andere festivalfilm met goeddeels dezelfde artiesten maar een conservatiever manier van filmen, is het verschil groot. 'Woodstock' is niet alleen muzikaal maar ook visueel een meesterwerk.

De muziek dan. Het is ons niet geheel duidelijk wie de selectie gemaakt heeft - de plaat is goeddeels de soundtrack van de film - maar Woodstock is in elk geval nog steeds een muzikaal festijn. Door de inbreng van de meeste artiesten te beperken tot één nummer en sommige artiesten gewoon helemaal weg te laten blijft de crème de la crème over. Artiesten als Richie Havens of Ten Years After hebben naar onze bescheiden mening muzikaal niet zo heel veel betekenis, maar door hun beste nummer op plaat en film te zetten dragen ze toch wezenlijk bij tot de sfeer van Woodstock. Die sfeer wordt nog versterkt door de mededelingen aan het publiek. Over slechte lsd bijvoorbeeld. Een vaak geuite kritiek op de cd-box die uitgebracht werd ter ere van dertig jaar Woodstock was voornamelijk het ontbreken van die sfeerstukken. De extra muziek die op die box terug te vinden was, was van ondergeschikt belang aan het sfeerverslag dat de originele driedubbele lp weergeeft.

Maar hoe zit het dan met die muziek? Is die nog het beluisteren waard? Op zich klinken een aantal dingen wel gedateerd. Toch is 'Woodstock' een prachtig overzicht van de muzikale evolutie in de jaren zestig. Blanke knapen maakten bluesrock (Ten Years After, Canned Heat en Paul Butterfield). Folkzangers zongen over hun diepere geestesroerselen en de tekenen des tijds (John B. Sebastian, Joan Baez). Sly Stone bracht funk. Maar vooral: de rockmuziek zocht exotische en nooit gehoorde klanken op met Santana en Jimi Hendrix. En die nummers van Hendrix zijn na al die jaren al bij al toch de sterkhouders van zowel plaat als film met The Who in het kielzog en Santana op kop van het peloton. Als we heel eerlijk zijn is 'Woodstock'-de-plaat eerder voer voor nostalgen. 'Woodstock'-de-film blijft wel interessant door het visuele en documentaire aspect. Jimi Hendrix' optreden behoort wel tot het beste wat hij gedaan heeft.

De veel minder verspreide plaat 'Woodstock Two' bevat gek genoeg meer dingen die de tand des tijds doorstaan hebben. De eerste kant van de eerste lp is volledig gewijd aan Jimi Hendrix. Op kant twee staat ook een klein meesterwerkje van Jefferson Airplane - die nochtans, naar verluidt, niet in beste doen waren op het festival. Eskimo Blue Day is nog altijd sublieme rock met een erg rauwe klank. Op kant drie gaat het de folky toer op en de songs van Crosby Stills Nash & Young en Melanie (u weet wel, van 'Beautiful People') kunnen ons minder boeien. Maar Joan Baez klinkt gewoonweg subliem op één van haar beste en meest ontroerende nummers: Sweet Sir Galahad. Op de laatste plaatkant is de absolute topper dan van Mountain, een groep rond Jack Bruce en Felix Pappalardi van Cream. Theme For An Imaginary Western bevat een van onze favoriete gitaarsolo's aller tijden. Hier vinden we dus wel meer dan een handvol songs die het ontdekken waard zijn.

Om het veertigjarig bestaan van het fenomeen Woodstock te vieren, staat er een uitgebreide cd-box op het programma. Of die echt nog iets gaat toevoegen aan de legendarische erfenis van het festival, zal vooral afhangen van de muzikale kwaliteit van de tracks. Maar er valt een beetje te vrezen dat datgene wat destijds de plaat niet haalde ons nu niet alsnog van de sokken zal blazen. Als Woodstock voor u dus nog onontgonnen gebied is, houdt u het beter op de dvd, eventueel de cd/lp 'Woodstock Two'. En als u echt zot bent van Hendrix, dan hebt u natuurlijk al de cd en dvd van hem op Woodstock in uw collectie. En met het geld dat u zo uitspaart aan dure boxen, mag u ons op wat brown acid trakteren. Graag gedaan.

11 augustus 2009
Stefaan Van Slycken