Wire - '154' geherwaardeerd - A Touching Display

Wire - '154' geherwaardeerd - A Touching Display

Iconische lp’s uit de prille waveperiode als 'Unknown Pleasures', 'Seventeen Seconds' of pakweg 'Marquee Moon' worden terecht nog steeds ingehaald als de mijlpalen die ze zijn. Maar wij hebben het altijd vreemd gevonden dat de status van '154', de derde langspeler van Wire, nooit gekregen heeft wat ze verdiende. Daarom: een hele week eerherstel voor het Wirewondertje uit 1979.

Gruwelijk boeiende periode, zo ergens rond 1979 en 1980, toen postpunk met zekere regelmaat een donker en hoekig meesterwerkje de wereld in katapulteerde (Joy Division, Cure, Gang of Four, Pere Ubu, Sound, PIL, Echo & Bunnymen et tutti quanti) dat vandaag de dag vaak nog even relevant is als toen. In dat lijstje hoort Wire zonder meer ook thuis.

Vandaag benen we '154' verder uit en belanden we bij het meest beangstigende en donkere nummer (en er was al niet zo heel veel lichtinval) met het bijna zeven minuten durende A Touching Display. En het is geen seconde te veel. Ingezongen door bassist Graham Lewis die met zijn grafdelversstem zo ergens tussen Ian Curtis en Leonard Cohen manoeuvreert en een extra laag duisternis toevoegt.

Schijnbaar gaat het over een lange afstandsrelatie die maar niet opschiet en waarbij de communicatie voor geen meter loopt. En de eindconclusie wil maar niet vallen. Uiteindelijk wordt de radeloosheid besloten met een wanhopig: “Oh, will she save me / From what or who, I do not know”. Iedereen die Joy Division op zijn slependst en the Cure op zijn wanhopigst kan appreciëren, moet dit majestueuze A Touching Display inkaderen.

We luisteren al veertig jaar naar deze plaat en ze blijft intrigeren. Niet voor niets kampeert ze standvastig in onze top zoveel aller tijden. Meer nog: we kunnen ze niet missen en hebben de beredeneerde angst en onderkoelde Weltschmerz broodnodig. Klinken we nu als een überfan? So be it. (Her)ontdek '154' En wel nu!

1 juni 2020
Laurens Leurs