Wire - '154' geherwaardeerd - 40 Versions

Iconische lp’s uit de prille waveperiode als 'Unknown Pleasures', 'Seventeen Seconds' of pakweg 'Marquee Moon' worden terecht nog steeds ingehaald als de mijlpalen die ze zijn. Maar wij hebben het altijd vreemd gevonden dat de status van '154', de derde langspeler van Wire, nooit gekregen heeft wat ze verdiende. Daarom: een hele week eerherstel voor het Wirewondertje uit 1979.

Er is een royale link tussen Wire en Brussel: Colin Newman vond er namelijk zijn grote liefde (bassiste-zangeres Malka Spiegel van Minimal Compact) en er waren regelmatig samenwerkingen met het Brusselse label Crépuscule Records. Als je regelmatig het café DNA bezocht, te vinden achter de Ancienne Belgique, kon je Newman wel eens tegen het vege lijf lopen.

Tussen 1985 en 1992 woonde Colin Newman zelfs in Brussel. Het was de liefde die hem naar hier bracht: "Mijn vrouw, Malka Spiegel, verbleef in Brussel met haar groep Minimal Compact. Ze hadden mij gevraagd om een plaat van hen te producen. Ik werd verliefd en bleef zes jaar plakken. Op dat moment woonde ik eigenlijk nergens en dus was het gemakkelijk om mij op een nieuwe plek te settlen. Brussel is een niet eenvoudig te doorgronden stad, maar in de jaren tachtig was het er wel relaxt leven. Toch zeker in vergelijking met Londen, waar het toen hard was.

Brussel was altijd interessant om kunst te ontdekken, maar als kunstenaar was het niet simpel: er was te weinig structuur. Wij maakten deel uit van een soort scene. Enkele labels hadden heel wat internationale artiesten in hun stal. Tegen het einde van de jaren tachtig verplaatste die scene zich naar Gent, net op het moment dat de techno opgang maakte. Als we toen in België gebleven zouden zijn, zouden we naar Gent moeten zijn verhuisd. Maar jij weet net als ik dat je dan een internationale grens oversteekt (lacht).

Tijdens ons verblijf in Leuven sprak ik met een jonge Parijzenaar. Hij vond Brussel de leukste plek ter wereld. Zijn enthousiasme heeft me aangespoord om er opnieuw naartoe te trekken. Wie weet, misschien is Brussel wel de coolste stad van Europa."

Wire had het punkrockvestje al behoorlijk afgeschud en zocht op '154' volop het experiment op, hetgeen de nodige spanning opleverde tussen de diverse groepsleden met ieder een uitgesproken persoonlijkheid. Er werd vooral gefocust op een juiste stembalans en op de hele plaat is van luide punkrockkreten nauwelijks of geen sprake. Integendeel, de arrangementen werden vooral in functie van de stemmen gebalanceerd.

Het voelde aan alsof ze een “nieuwe groep” waren met veel zelfvertrouwen en kracht die de nieuwe songs al hadden gekregen door het intensieve touren. En ook dat klonk door in de tekst van het slotnummer: “I never know which version I'm going to be / I seem to have so many choices open to me”. Zowaar een hoopvolle gedachte. Ook dat nog.

(Her)ontdek '154' en wel nu!