Wiedergutmachung 2017 - deel 6

RE:introducing

Het gebeurt elk jaar en valt gewoon niet te vermijden. Dan blijven er platen liggen of heb je gewoon spijt dat je ze niet besproken kreeg. Maar wij tonen met plezier berouw en laten deze week nog enkele recensies op u los, die er al eerder hadden moeten staan. Dit keer knuffelen we Paul Draper, The Cubical, Liam Gallagher, Robin Borneman en William Patrick Corgan,

Wiedergutmachung 2017 - deel 6

Paul Draper - ‘Spooky Action’ (Kscope)

Tussen 1995 en 2003 was Paul Draper frontman van Britpopband Mansun, waarmee hij drie albums opnam. ‘Attack of the Grey Lantern’ (1997) en ‘Six’ (1998) behoren tot de tijdloze klassiekers. Na de split van Mansun richtte Paul zich op het schrijven en produceren voor onder andere Skunk Anansie-frontvrouw Skin. Na wat ep’s keerde Paul dit jaar definitief terug met debuutalbum ‘Spooky Action’, een zeer knap geconstrueerde popplaat die lekker buiten de lijntjes kleurt en waarop hij voorgoed afrekent met de demonen uit zijn verleden. Dit levert elf schitterende songs op als de grootse en met krautrock doorspekte opener Don’t Poke The Bear, het spacy en synth gedreven Jealousy Is A Powerful Emotion en het jagende Friends Make The Worst Enemies. “My past is catching up on me / Close, keep your enemies up close / Coz your friends can hurt you most”, zingt hij in laatstgenoemde. Ook de eerste single Things People Want is een juweeltje!

The Cubical – ‘Blood Moon’ (Halfpenny Records/Kroese Records)

De uit Liverpool afkomstige band The Cubical is één van de best bewaarde geheimen van Engeland. De band rond zanger Dan Wilson grossiert in rauwe, smerige en uiterst pure garage/blues zoals alleen zij die kan maken. The Cubical is een ruwe diamant die al briljant is. Vat u hem? Mooi! De bizar rauwe en zwaar bezwerende stem van zanger Dan Wilson zet het geheel kracht bij. Wilson zingt de liedjes namelijk alsof hij door de duivel op de hielen wordt gezeten of al vanuit de krochten van de hel zijn laatste woorden uitschreeuwt, zoals in In The Darkest Corners. Dit alles wordt omlijst door smerige gitaarriffs, jengelende en jankende gitaarsolo’s, moddervette en krachtige blazers en een hypnotiserende ritmesectie waar je U tegen zegt! The Cubical verdient het om voorgoed door te breken en elke podium in Europa eerst te laten dampen om het vervolgens plat te spelen! Kom maar op, programmeurs!

Liam Gallagher -  ‘As You Were’ (Warner Bros. Records)

In 2009 viel de Britse rockreus Oasis uit elkaar na een conflict tussen de broertjes Liam en Noel Gallagher. Liam ging met de rest van de band zonder Noel even verder als Beady Eye, maar die band viel in 2014 al uit elkaar met slechts twee albums op zak: ‘Different Gear, Still Speeding’ (2011) en ‘BE’ (2013). Daarna verdween Liam uit het muzieklandschap. Wat hij vooral deed, is broer Noel jennen via Twitter. In juni werd dan toch eindelijk het solodebuut van de iconische zanger aangekondigd. De eerste single Wall Of Glass was meteen raak: een pakkende en smerige rockstamper. Liam leek matchfit te zijn, en ‘As You Were’ bevestigde dat. Geen halfbakken songs, maar twaalf prachtige en authentieke liedjes die een mooie balans vormen tussen stevig (Wall Of Glass, You Better Run en I Get By) en meer ingetogen (Bold, Paper Crown, When I’m In Need en Chinatown). Qua songwriting zijn de liedjes heel Beatlesque en komen ze zelfs dichtbij het geluid van Oasis. Meer dan de laatste plaat van broer Noel. Het klinkt authentiek maar toch heel fris en nieuw. Dat is zo mooi aan ‘As You Were’, waarop Liam ook vocaal weer in topvorm is. R Kid is terug, en hoe! We’re madferrit!

Robin Borneman - ‘Folklore II: The Phantom Wail’ (Kroese Records)

Twee jaar laar geleden zette de Nederlandse singer-songwriter – en zanger van Trans-Siberian Orchestra - Robin Borneman zijn indrukwekkende ‘Flolkore’-trilogie in met ‘Folklore I: The Waving Days’. Voor de opvolger nam Borneman de tijd en zat hij wederom achter de knoppen met producer Wouter Buddé. Na het eerste deel stelden we onszelf de volgende vraag: “gaat Borneman dit evenaren?”. Het antwoord liet even op zich wachten. Waar ‘Folklore I: The Waving Days’ vrij snel wist te overtuigen, moest 'Folklore II: The Phantom Wail’ daar meer zijn best voor doen. Of eerder: wij. Na een kort stukje spoken word barst het geheel los met de eerste single O Faithful World, een bombastisch liedje die aan alles laat horen hoe vindingrijk Borneman is. Een contrabas in zo’n liedjes stoppen is niet voor de hand liggend, maar klinkt briljant! Dit is ook deels te danken aan de briljante productie van Wouter Buddé. De plaat is gevarieerd, want we gaan van het bluesy Woebegone Blues naar het met Ennio Morricone doorspekte The Croassroads. Toch smelten de songs na veel luisterbeurten samen en klinkt het wederom als één geheel. Een briljant geheel wel te verstaan.

William Patrick Corgan - ‘Ogilala’ (BMG)

Voor het laatste, overtuigende werk van William Patrick Corgan - Juist, Billy Corgan – moeten we bijna twee decennia terug, naar het laatste echte Smashing Pumpkins-album ‘Machina / The Machines of God’ (2000). Het was welleswaar geen ‘Siamese Dream’ (1993) of ‘Mellon Collie And The Infinite Sadness’ (1995), maar er stonden mooie liedjes op. Alles erna was matig (‘Mary Star Of The Sea’ van zijn tweede band Zwan uit 2003) tot ronduit slecht (‘Zeitgeist’ van Smashing Pumpkins uit 2007). We hadden Corgan - met pijn in ons hart - afgeschreven. Toen zijn tweede soloalbum ‘Ogilala’ dit jaar uitkwam, zuchtten we diep en dachten: “Billy Corgan, het zal wel!”. Maar wat had die ouwe zeur ons bij de veter! ‘Ogilala’ is een bloedmooie plaat met elf prachtige, intieme liedjes, uitgevoerd op slechts een akoestische gitaar, mellotron of piano. De productie is van de legendarische Rick Rubin en dat hoor je terug, al gaan de meeste credits naar Corgan, die laat zien dat hij het nog steeds in staat is prachtige liedjes te schrijven, waaronder het mooie Aeronaut.

30 december 2017
Gregor Dijkman