Wiedergutmachung 2017 - deel 5

RE:introducing

Het gebeurt elk jaar en valt gewoon niet te vermijden. Dan blijven er platen liggen of heb je gewoon spijt dat je ze niet besproken kreeg. Maar wij tonen met plezier berouw en laten de komende week nog enkele recensies op u los, die er al eerder hadden moeten staan. Dit keer met Best Girl Athlete, Sir Sly, Desperate Journalist, INHEAVEN en Pale Honey.

Best Girl Athlete - 'Best Girl Athlete' (Fitlike Records)

Nieuw-Zeeland heeft zijn wonderkind met Lorde, maar ook Schotland is goed bedeeld met Best Girl Athlete. Op haar zestiende bracht ze al een eerste plaat uit en nu, twee jaar later, was er al een tweede. Het kleine platenlabel van haar vader Fitlike Records, kreeg haar album niet tot op deze redactie, maar de plaat is gelukkig wel te streamen en zo konden we er toch van genieten.

Op haar tweede gaat Katie Buchan (zoals de jongedame echt heet) verder op het ingeslagen pad en mengt ze pop met invloeden uit folk, elektronische muziek, Americana en hiphop. Dat leverde een eclectische verzameling songs op die allemaal op eigen benen staan. De muzikale inkleding is vaak verrassend, maar altijd raak en in haar teksten klinkt Buchan veel volwassener dan haar echte leeftijd.

Best Girl Athlete is dan ook geen popprinsesje, maar een zoekende, jonge, talentvolle jongedame die weg blijft van de platgetreden paden. Luister naar Lucy met die zalvende strijkers, het beukende In Your Head met de Mark Ronson-achtige blazers of het melancholische Baby Come Home met de verrassende rap van Jack Hughes en word, net als Richard Hawley en Simone Felice, fan van dit origineel talent.

Sir Sly - 'Don't You Worry, Honey' (Interscope Records)

Zelf kennen we dit trio al een jaar of vijf, van toen ze nog Sr. Sly heetten, en toen hadden we Sir Sly al lang als headliner van grote festivals gezien, maar de indiepoppers uit L.A., die nochtans al figureerden op soundtracks van Assassin’s Creed, bleven aan deze kant van de Grote Plas nobele onbekenden. Ook het in juni uitgekomen, tweede album ‘Don’t You Worry Honey’ bleef hier, onbegrijpelijk maar waar, onder de radar.

Die tweede plaat is geboren uit onheil zoals een scheiding en een overlijden, maar de manier waarop dit trio dat in muziek omzet, deed ons de mond openvallen van verbazing. De vonken springen af van singles als High  en Run en ook het liquid funky Trippin’ steekt er bovenuit, maar ook hier weer is elke track uniek en een mengeling van allerlei stijlen. Net dat maakt Sir Sly uniek en het ontdekken waard.

Desperate Journalist - 'Grow Up'

Die revival van postpunk kunnen we enkel maar toejuichen. Alleen is het onbegrijpelijk dat Desperate Journalist nog niet verder kwam dan een optreden in Kinky Star. En dat was dan nog voor het verschijnen van het prima, tweede album ‘Grow Up’, een verzameling van elf wondenslaande songs die tegelijk helende zalf in zich dragen in de vorm van de stem van zangeres Jo Bevan.

Fans van Martha And The Muffins zullen zeker vallen voor de stem van Bevan in songs als Be Kind. En Resolution mag nu al een klassieker in het genre genoemd worden. Maar ook de negen andere tracks, waarin vooral het contrast opvalt tussen Simon Drowners bas en de Cult-achtige gitaar van Rob Hardy, mogen er zijn.

Desperate Journalist kan zowel episch als klein en verloren klinken. Was dat ook niet het geval met een jong U2 ten tijde van ‘Boy’? We gaan hier nog van horen; dat is maar wat we willen zeggen.

INHEAVEN - 'Inheaven'

Morrissey maakte zijn beste album in 2017 en dat was naar onze mening geen toeval. De politieke situatie in de UK is niet echt om vrolijk van te worden en daar profiteren muzikanten met een duidelijke mening van. Veel jonger, maar even duidelijk in de politieke meningen is INHEAVEN. Zij leverden dit jaar een pulserende rockplaat af, waarop tonnen energie gekanaliseerd worden binnen een bestek van veertig minuten en twaalf songs. Bovendien past het plaatje zowel in de revival van jarennegentig-grungerock als in de muziek van Generation X van rond de eeuwwisseling. Niet voor niets was het Julian Cassablancas die deze band tekende.

In oktober zette dit Londense viertal de Botanique op stelten, maar daar waren wij niet bij. Ook het album bleef op de stapel liggen wegens te veel aan muziek voor te weinig tijd. Maar bij deze: dompel je nog een keer onder in de chaos van het afgelopen jaar en schud alle frustratie van je af.

Pale Honey - 'Devotion'

De combinatie gitarist/drummer is niet uniek, maar meestal compenseren zulke (vooral mannelijke) duo’s het beperkte instrumentarium met een hoop decibels. Dat het ook anders kan, bewees het Zweedse vrouwenduo Pale Honey dit jaar.

Oh ja, Tuva Lodmark (gitaar, zang) en Nelly Daltrey (drums) zetten ook een paar stevige muren neer op ‘Devotion’ zoals Get These Things Out Of My Head, Real Thing en Golden, maar The Heaviest Of Storms (Devotion Pt. 1), Someone’s Devotion en 777 (Devotion Pt. 2) zijn zeker zo spannend, al blijft de decibelmeter daar netjes in het groen. Hier is de emotionele impact even hard. En het zijn deze songs die de plaat de psychologische diepte geven die blijft nazinderen.