Wiedergutmachung 2017

RE:introducing

Het gebeurt elk jaar en valt gewoon niet te vermijden. Dan blijven er platen liggen of heb je gewoon spijt dat je ze niet besproken kreeg. Maar wij tonen met plezier berouw en laten de komende week nog enkele recensies op u los, die er al eerder hadden moeten staan.

Hüsker Dü - 'Savage Young Dü' (Numero Group)

 

Wie de kerstboom graag eens de stuipen op het lijf jaagt, raden we aan om 'Savage Young Dü' aan een gezinslid cadeau te doen. Toen twee jaar geleden plots een officiële Hüsker Dü-domeinnaam opdook, hoopten we luidop op een ondenkbare reünie van het onmetelijk invloedrijke trio uit Minneapolis. Helaas, eerder dit jaar verloor Grant Hart de strijd met leverkanker en ging de stekker er definitief uit. De uitgebreide compilatie 'Savage Young Dü', die in november verscheen, is een mooie afscheidsrede. Negenenzestig (!) songs blikken terug op de vroegste dagen van Hüsker Dü, ruwweg de periode 1979 tot 1982. Terwijl de reactionaire new wave en postpunk hoogtij vierden, boorden Grant Hart, Bob Mould en Greg Norton dieper in de punkgroove. De vier lp's en drie cd's verzamelen zowat alle Dü fossielen die vindbaar waren. Heel wat onuitgegeven werk (waaronder een soort remake van het live-album 'Land Speed Record' met opnames van dezelfde tour) maar ook alle vroege singles die al eens postuum verschenen op 'Everything Falls Apart And More'. Een juweeltje voor verstokte Hüsker Dü fans, maar Dü-newbies raden we toch eerder aan eerst eens 'Zen Arcade' of 'Candy Apple Grey' aan te schaffen.

 

 

 

Jason Loewenstein - 'Spooky Action' (Joyful Noise)

 

Hierboven hadden we het over de invloed die Hüsker Dü had op een hele generatie Amerikaanse muzikanten. Jason Loewenstein is zonder twijfel één van hen. De zesenveertigjarige Loewenstein is vooral gekend van de indierockparels die hij voor Sebadoh uit de mouw schudde, maar dit jaar liet hij - nogal onopgemerkt - zijn tweede soloplaat op de wereld los, vijftien jaar na zijn debuut 'At Sixes and Sevens'. Verrassende wendingen hoef je op dit album niet te verwachten. Loewenstein doet gewoon zijn ding; dat ding waarin hij al een dikke vijfentwintig jaar uitblinkt: ondergewaardeerde songs schrijven die de rest het nakijken zou moeten geven. Just gimme indierock, meer moet het soms het echt niet zijn (hoewel afsluiter Light The Room echt wel meer is!).

 

 

Olimpia Splendid - 'Olimpia Splendid' (Fonal Records)

 

Als je je platen noch bij de platenboer om de hoek, noch online koopt, waar dan wel? Aan de merchtafels van de concertzalen te lande! Vaak impulsief, vlak na een verrassend, verfrissend optreden van een volstrekt onbekend bandje. Zo keerden we huiswaarts van Sonic City met onder andere 'Olimpia Splendid' onder de arm. De plaat van het damestrio uit Helsinki (“The city not the band”) verscheen eigenlijk al in 2015, maar zwom pas dit jaar de Finse Golf over richting onze contreien. De band grossiert in songs die aan een relatie in een Frans, psychologisch drama doen denken: eindeloos uitgesponnen, nergens heen gaand, maar toch meeslepend. Opener Cebe heeft bijwijlen iets van een extended version van River Euphrates van de Pixies. De tegendraadsheid van die legendarische band kenmerkt trouwens het hele album. Hena, Katri en Jonna ambiëren geen popsongs, zelfs geen melodieën. Vier langgerekte experimenten, die telkens net niet gaan vervelen – merk op dat dit een compliment is! - zetten je telkens weer op het verkeerde been. Eén van de platen die de voorbije weken ten huize van het vaakst bovengehaald werd, niet zozeer omwille van een intrinsieke klasse, maar gewoon omdat de DIY-songs (opgenomen op een viersporencassetterecorder) blijven intrigeren.

 

 

Charnia - 'Het Laatste Licht' (Consouling Sounds)

 

Voor de jonge lezers: [spoiler alert] ooit was er geen internet. Toen ontdekten - intussen oudere - jongeren nieuwe muziek via de radio, via cassettes die op de speelplaats uitgewisseld werden, of gewoon in de platenwinkel. Via laatstgenoemd kanaal geraakten we dit jaar instant verslaafd aan de tweede worp van Charnia toen de plaat bij een bezoekje aan de Consouling Store op de achtergrond speelde. Wat ons betreft één van de interessante releases van het jaar op onze Gentse hoop in bange dagen. 'Het Laatste Licht' bestaat eigenlijk uit één compositie die net onder de veertig minuten afklokt (voor een keertje is de cd dus beter dan de lp). Songs van veertig minuten rijmen vaak met “episch” en dat is bij Charnia niet anders. Het Laatste Licht is niet gehaast en bouwt briljant op. Een langgerekt voorspel laat pas na tien minuten met mondjesmaat enige noemenswaardige percussie binnensijpelen om daarna een laag strijkers over de song te smeren. Pas halfweg - we zijn al meer dan twintig minuten ver - barst (no pun intended!) een ontluikend onheil open. Dreigende gitaren vinden hun weg in Het Laatste Licht dat even later uitmondt in Amenra-esk de-ziel-uit-het-lijf-geschreeuw. Nu eens neo-klassiek, dan weer drone of postmetal, maar vooral Consouling Sounds ten voeten uit. En in de top vijf van albums van het jaar van ondergetekende!

 

 

thisquietarmy - 'Democracy Of Dust' (Midira Records)

 

Consouling-vriend-aan-huis Eric Quach produceert aan de lopende band platen onder het pseudoniem thisquietarmy (Discogs telt achtenveertig releases in tien jaar). Zijn eenmansleger brengt shoegaze naar “the next level”, flirt met oneindige drones (niet toevallig nam thisquietarmy dit jaar deel aan de "12 Hours Drone" op het LeGuessWho festival), maar laat je bovenal met gesloten ogen wegdromen (of wegdronen, zo je wil) weg uit het dagelijkse bestaan. Toegankelijk wordt thisquietarmy nooit, maar 'Democracy Of Dust' eist toch nog net iets meer inlevingsvermogen dan Quachs vorige werk. Een boeiende ontdekkingstocht voor de volhouder. Dit jaar bracht Eric Quach ook een boek uit met honderden foto's en reisverhalen van zijn trips rond de wereld als thisquietarmy (net voor je kritische inborst oppert dat daMusic geen boekensite is, merken we graag fijntjes op dat er in het boek ook een flexi-disc verborgen zit!). De releaseparty van dat boek vond in november plaats in de Consouling Store en het toeval wil dat thisquietarmy net deze week een opname van dat concert te grabbel gooide op YouTube. In die set zit ook A World Without Power uit 'Democracy Of Dust' verstopt. Goede reis!