Widowspeak - 'The Swamps (ep)'

Achtergrond

Als u Widowspeak nog niet kent moet u daar maar eens dringend mee ophouden. Begin 2013 bracht de band uit Brooklyn ‘Almanac’ uit, en die plaat leverde hen tonnen vergelijkingen op met groten als Hope Sandoval en Fleetwood Mac.

In afwachting van hun dit jaar te verschijnen volgende langspeler, laten Molly Hamilton en Robert Earl Thomas met ep ‘The Swamps’ al een voorproefje op u los. Hamiltons ijle stem roept herinneringen op aan de voornoemde Sandoval, maar ook aan Cocteau Twins en She & Him, terwijl Thomas’ gitaren op ‘The Swamps’ wegsturen van de eerdere folk en dichter bij de blues gaan aanleunen.

De instrumentale openingstrack Theme From The Swamps zet de toon voor wat komen gaat: het voelt alsof je tot je middel door de muziek kan waden; het is moerassig, ritmisch, repetitief en psychedelisch, maar ook altijd uiterst melodisch.

De Southern gothic van Calico  stemt ons hoopvol voor de richting die de groep wil inslaan. Hamilton goochelt met beeldspraak en roept met haar verhaal texturen op, zodat we het nummer zelfs menen te kunnen voélen. En het refrein is er zo één dat u na een enkele luisterbeurt nog dagen door de hersenpan voelt zweven.

Brass Bed is een dromerig, lieflijk liedje over geliefden die plannen maken om de dag in bed door te brengen. “Baby can’t we play dead/ Lying in our brass bed,” hoe vaak hebben we diezelfde gedachte al niet gedwarsboomd geweten door onze dagelijkse verplichtingen. True Believer gaat op hetzelfde elan verder, en Hamiltons stem doet ons wegdromen naar verre oorden.

Het titelnummer mag de ep afsluiten, en draagt er samen met de andere songs toe bij dat je het geheel na het einde nog een keer door de molen jaagt. Niets dan goeds te melden dus. Wij hopen op een spoedig wederhoren.