We Are Open (3)
Achtergrond
Van donderdag 14 tot en met zaterdag 16 februari treedt de crème van het Belgische muziektalent aan op We Are Open in Muziekcentrum Trix. Omdat wij u niet onvoorbereid het grote beestenbos in willen sturen, presenteren wij u de enige echte daMusic We Are Open-gids. Dit staat er op zaterdag op het programma.
Zaterdag Schotelen de schavuiten van Trix ons een erg gevarieerde, muzikale menukaart voor. BRNS, de Brusselse indie-/postrockformatie veroverde in de laatste helft van vorig jaar stormenderhand de harten van muziekfans. Single Mexico past geheel in de golf indiebands die ons de laaste tijd overspoelt: gelaagd, catchy, intelligent en dansbaar. Een zachte intro, een dramatisch refrein, fantastische muziek, kortom alles wat je mag verwachten van België’s nieuwste indietroetelkinderen.
Onvervalste zomeravondmuziek, melancholische droompop. Met haar breekbare stem voert Karolien Van Ransbeeck Few Bits aan. Uitstekende luister- en sfeermuziek. Spreid je denkentje op de vloer, ga languit liggen en laat je meevoeren. Few Bits brengt niets nieuws, maar met deze zalige zondagochtendmuziek zal Few Bits zeker weten te raken. Onze oren hebben ze alvast veroverd.
The Germans mogen die bubbel dan doorprikken. Piepende gitaren, repetitieve ritmes en elektronica. Duistere muziek dus. De Gentenaars hebben hun naam trouwens niet gestolen. Krautrockgrootheden Can en Neu! hebben een niet te miskennen invloed op de extreem bevreemdende muziek van The Germans. Dolgedraaide avantgarde is misschien nog de beste omschrijving. Denk Captain Beefheart op nog meer lsd. Er valt geen rechte kant aan te vinden. Voor al wie een trance van middellange duur en hogere sferen weet te appreciëren.
Postrock is wat deze band brengt. Of toch bracht. Tomàn vindt zichzelf namelijk al eens graag opnieuw uit. Wat de band nu brengt valt nogal moeilijk te omschrijven. Veel samples, veel knopjes en enkeldiepe lagen elektronica worden aangevuld met subtiel gitaarspel en fenomenale drumlicks. Het doet wat denken aan ‘Kingdom Of Rust’ van Doves in een innige verstrengeling met Tortoise. Trippy, diep, de muzikale incarnatie van opperste verlichting, … Noem het zoals je wil, maar ga kijken.
Newwave iets van de jaren tachtig zegt u? Kiss The Anus Of A Black Cat bewijst het tegendeel. Drumcomputer? Check. Een batterij synths en iIntrigerende baslijnen? Check. Een stem die zich graag in de kelderverdieping van het spectrum ophoudt? Check. De volle sound van deze donkere types werkt als een anker voor je gemoed. De melancholie drupt van elke noot. Breed, episch en hoekig. Deze band heeft alles in huis om u mee te nemen op zijn nieuwe golf.