Vrouwen!
Achtergrond
Op mijn tenen, ja, zelfs op mijn pik ben ik getrapt. Door Ayco Duyster nog wel, de klasbak van Radio 1, mijn favoriete zender nog wel. En van Duyster, mijn vroegere favoriete programma nog wel. Weet u nog wel?
De kiem van mijn kwetsuur ligt al meer dan twintig jaar in het verleden. Toen ik destijds mijn redelijk uitgebreide lp-collectie alfabetisch schikte, merkte ik plots iets vreemds op: alle platen in mijn verzameling waren van vrouwelijke artiesten of van "female fronted bands": Nena, Kim Wilde, Kate Bush, Blondie, Fleetwood Mac, Alisson Moyet, Strawberry Switchblade, We’ve Got A Fuzzbox And We’re Gonna Use It, Tracey Chapman, Anne Clark, Nina Hagen… Bob Marley was de vreemde eend in de bijt (en niet omdat hij een Jamaicaan was).
Was het omdat de muziekwereld in de jaren tachtig gedomineerd werd door vrouwen? Dacht het niet! Lag het aan mijn slechte smaak? Dat is onderwerp voor diepgaander onderzoek. En anders had ik wel een of ander complex of erger nog: was ik een verdoken feminist, net als mijn voorvader Andreas Alenus, die in de zestiende eeuw al opkwam voor vrouwenrechten.
Ook zoveel jaren later ben ik niet genezen. Kijk het maar na, zo u wilt. Veel vaker dan mijn (over het algemeen mannelijke) collega’s bij daMusic schrijf ik recensies over vrouwelijke artiesten. En kijk er mijn eindejaarslijstjes van de voorbije jaren maar op na (2015, 2014, 2013, 2012, 2011). Bijna altijd maakten vrouwen de dienst uit. Alleen 2012 was een zwak vrouwenjaar blijkbaar.
En heeft er ooit een vrouw (de artieste in kwestie uitgezonderd) dit geliked, gedeeld of zelfs maar opgemerkt? De vraag stellen is ze beantwoorden…
En dan stuur je een perstekst de wereld in over L7. U weet wel: die volledig vrouwelijke grungeband waarin gewag wordt gemaakt over een onsmakelijk incident met een tampon en in de slagzin op Twitter en Facebook verwijs je daar naar. En wat gebeurt er dan? Dan rijzen ze plots op uit de nevelen van het wereldwijde web als furieuze, bloeddorstige Walkuren en word je ongenadig neergesabeld, met Ayco Duyster in de frontlinie. Dan willen alle vrouwen mijn bloed zien vloeien.
@daMusic seriously?
— ayco duyster (@aycoduyster) 16 juni 2016
Wel, Ayco, je hebt hiermee mijn ridderhart gebroken, maar me van mijn complex genezen. Ik dank je daarvoor, maar fijntjes lach ik toch in mijn behaarde vuistje, want ik weet dat ik de dames van L7 (geheel gewild overigens) heel wat gratis publiciteit heb bezorgd en, als we samen in een overvolle Muziekodroom zullen staan op 8 september, stuur je me maar een tweet of een berichtje en dan mag je me geheel geëmancipeerd een pintje betalen. Dat zal meer dan een doekje voor het bloeden zijn.