#Voorbeschouwing Brakrock (dag 1)

Brakrock – dit jaar op 1 en 2 augustus in Park Terelst in Duffel - is een Europees begrip. Daar kan je als liefhebber van punk, punkrock en hardcoremuziek moeilijk omheen. Want buiten een jaarlijks, tweedaags muziekmekka vol écht grote namen op diverse podia in het gezellige park van Duffel, roept de organisatie ook doorheen het jaar een handvol festivals in het leven en kon je pakweg genieten van de allerlaatste NOFX-show op Belgische bodem, een reünieconcert van De Heideroosjes of de halte van Pennywise zijn wereldwijde ‘Reconstruction’-tour (met ondermeer Propaghandi en Comeback Kid). Noteer dus bij deze alvast een volgende Punx In The Pit-datum op 20 september in De Schorre in Boom, met onder meer GBH en onze thrashmetallegende Cyclone op de affiche.

Maar nu zetten we even in op de eerste dag van de dertiende (!) editie van het Brakrock-festival zelf, en laten we legendes als Madball, Cirkle Jerks, Down By Law of Agnostic Front dus even even links liggen. Iets van kiezen en verliezen. We plukken een handvol namen uit de vrijdag, om de grandeur van dit unieke festival toch even in de verf te zetten.

Om rustig te beginnen: Frank Turner is een overtuigend nieuw artiestenleven begonnen met zijn Sleeping Souls, nadat hij hardcorelegende Million Dead ontbond. Een leven waarin songwritermuziek, folk en punk samenkomen in alweer de tiende studioplaat van dit gezelschap, ‘Undefeated’. De rust, emotionele empathie en kracht tot het schrijven van melodieus sterke songs, krijg echter al een jaar of twintig een serieuze boost bij Turner zijn liveshows, waarbij energie en passie extra naar voren komen. Geen wonder ook als je de naam “hardst werkende artiest in de sector” meezeult en meer dan drieduizend liveshows op de teller hebt staan!

Laten we ook even de oerpunkers paaien. Met de komst van MDC, M.D.C. ofte Million of Dead Cops (Million of Damn Christians, Millions of Deceived Citizens, Millions of Dead Children, …) staat een andere legende van het eerste uur on stage. Aan de bron van de eerste golf American hardcore (1979!!) zijn frontman Dave Dictor en zijn vier gezellen een heus begrip. Dat zowel met zijn zwaar sarcastische en ongegeneerde humor, zijn extreem-linkse gedachtengoed - waarbij pakweg ene Trump het zwaar mag vergelden - en zijn soms vlijmscherpe, snelle anti-oorlog, -politiek en -politie tweeminutensongs, die na vier decennia nog steeds pijnlijk actueel zijn.

Andere oldskool classic? Het Canadese gezelschap D.O.A. vond met zijn voortreffelijke album ‘Hardcore 81’ zowat de term van dit muziekgenre uit. Doorheen de vele jaren waarin zanger Joey Shithead de enige constante bleef, is D.O.A. net zoals de vorige band opgeschoven naar van een stevige, apolitieke anti-oorlogsmachine, naar meer punkrock- en zelfs pretpunkgeladen muziek waarbij onder meer de voorliefde voor  Canadese hockey naar voren komt. Zonder te durven zeggen dat het mes niet nog steeds vlijmscherp snijdt.

Het klinkt misschien “meer van hetzelfde”, maar niets is minder waar. Want Cro-Mags is met zijn roots in de jaren tachtig - samen met Agnostic Front (zie volgende Brakrockdag) - dé grondlegger van de NYC Hardcore scene. Debuutplaat ‘The Age Of Quarrel’ is zowat de bijbel van de hardcoremuziek. Maar door de vermenging met soms stevige trashmetal tapt deze legende toch ook wel uit een ander vaatje. Zware gitaren, pittige solo’s en stoere metalriffs worden show na show in de old time classics herkauwd, want aan nieuwe platen doet de band al een tijdje niet meer mee. Met grote uitzondering dan van de terugblikplaat ‘In The Beginning’ uit 2020, waarop komaf wordt gemaakt met de jarenlange ruzie tussen de verschillende bandleden over het gebruik van de bandnaam en -rechten. Maar daarvan krijg je nauwelijks een glimp te horen tussen de massieve geluidsmuur van Cro-Mags.

En zo komen we - zowel letterlijk (met meer dan honderd kilogram) als figuurlijk- bij het grootste zwaargewicht uit van de dag. Pro-Pain weerspiegelt met zijn woeste orkaankracht, hakkende gitaargrooves, speedmetalritmes en furieuze sloganeske meezingteksten alles waar NYHC voor staat. Het is acht jaar geleden dat frontman Gary Meskil in Brussel bijna bezweek aan een brute roofoverval met een ijspriem, en daar lijkt de band stevige payback time voor te willen geven. Zo bewezen ze toch alvast eerder dit jaar in een ontplofte De Casino. Nieuwe platen maken hoeft voor Pro-Pain ook niet meer meteen. Maar live blijft dit een waanzinnige clusterbom.

Bij deze willen we ons trouwens nog verontschuldigen bij de fans van punkrockrebellen Ignite, bij de locals die samen met Gino’s Eyeball de Lintfabriek vibes nog steeds levend houden, of bij de feministen die samen met War On Women riot girrrrl power willen preken, want uiteraard hebben jullie allemaal meer dan gelijk om ook de nodige aandacht te eisen. We zien jullie wel op Brakrock verschijnen met een frisse pint – liefst van het gezellige Belgian Beer café.