Voor het te laat is

Achtergrond

Iedereen heeft zo zijn ergernissen. En ergernissen zijn er ook op concerten. (ln) kon zich niet langer bedwingen en verklaarde haar grote vijand op concerten de oorlog: de smartphone.

Een willekeurige avond op een nog willekeuriger concert. Liefst van het type dat heel wat vrouwelijke toeschouwers trekt met dikke brilmonturen en een klantenkaart bij Starbucks. Je bent een half uurtje eerder vertrokken zodat je helemaal vooraan één van je favoriete Studio Brusselbands kan bewonderen. Enkele meiden, opgekleed in H&M, en een jongeman, die waarschijnlijk “ironisch” de tweedehandskledingwinkel heeft leeggeplunderd staan vooraan wat asociaal op hun smartphone te tokkelen. IPhone bij voorkeur, maar een rebel durft ook wel eens voor Android te gaan. Zolang Twitter er maar goed op draait en Instagram erop geïnstalleerd kan worden, zeg maar.

Het duurt niet lang of de zaal vult zich met meer van dit soort mensen. Groot, klein, vegetarisch, veganistisch, in alle maten en gewichten – maar bij voorkeur niet te dik - stroomt het publiek binnen. Het meisje met de hoed en haar vriendin met de te grote, gestreepte trui, die je voordien nog aan een biologische Max Havelaarkoffie zag lurken in het veel te dure maar trendy cafeetje van de zaal, komen pal voor je staan. Je zucht diep, maar schenkt er verder geen aandacht meer aan want de bandleden, blijkbaar klant bij dezelfde winkel als het merendeel van het publiek, stappen het podium op. De eerste noot wordt nog niet eens de zaal ingeperst of de eerste iPhone gaat al de lucht in.

Het lijkt wel een plaag. De eerste smartphone krijgt algauw het gezelschap van een tweede en dan gaat het snel. Als een ziekte, een SOA (Sociaal Overdraagbare Aandoening), die bezit neemt van de telefoon en de persoon die er aan vasthangt.

 Iedere beweging van de zanger moet op beeld worden vastgelegd om later op YouTube, Twitter of zelfs het helemaal niet meer zo coole FaceBook te plaatsen. Tot grote ergernis van de mensen achter deze filmende stoorzenders blijkt het aantal telefoons in de lucht zich te vermenigvuldigen als een niet te stoppen pest.

Onbegrijpelijk. Want wat is er nu zo geweldig aan een concert meevolgen op een klein schermpje terwijl “the real thing” zich vlak voor je neus afspeelt? Waarom geniet niemand van het moment in plaats van zich bezig te houden met het filmen van een heel concert zodat hun drie volgers op Twitter hen cool zouden vinden?

Maar je probeert je te concentreren op het middelmatige concert en merkt al snel dat ook de sfeer zoek is. Vooraan beweegt niemand een haar omdat ze aan het filmen of  Instagrammen zijn en achteraan kan niemand iets zien vanwege de omhooggestoken iPhones en zelfs een verdwaalde en uit de kluiten gewassen iPad.

Je zucht nog eens diep, drinkt je pintje leeg en kijkt naar de oude Nokia in je hand. Geen camera, geen “applications” en vooral geen nood om twintig euro neer te tellen om een concert te kunnen delen via overbodige programma’s op een al even overbodige smartphone.

Hipsteritis is een ernstige SOA. Laat uw smartphone en tablet thuis op concerten. Voor het te laat is.