#vocaaluitdebocht Neil Young - Mellow My Mind (1975)

Vocaal lichtjes uit de bocht of balancerend op de rand. Soms is het nodig. Soms is het zelfs essentieel, want helemaal juist gezongen wordt het plots "onecht". Een weekje vocaal op of over de rand, maar o zo mooi en/of krachtig.

Ach, er is al veel gebakkeleid over de zangkwaliteiten van Neil Young. Je hebt haters en je hebt lovers. Feit is en blijft dat als je ome Neil hoort, je onmiddellijk weet dat het om Neil Young gaat dus beide tegengestelde partijen kunnen het er in ieder geval over eens zijn dat hij een “uniek” timbre heeft dan instant herkenbaar is.

En af en toe is het voor Neil Young enorm belangrijk dat de “feel”, de “groove” goed zit en als dat betekent dat het af en toe rammelt en mank loopt, maar wel op de juiste manier dan blijft het er gewoonweg op staan, voilà. 'Tonight’s The Night' uit 1975 is daar een uitstekend voorbeeld van want, na het noodgedwongen afscheid van gitarist Danny Whitten en Bruce Berry na een overdosis, zat de groep en haar voorman in zak en as.

De resterende leden van Crazy Horse, bassist Billy Talbot en drummer Ralph Molina, samen met Nils Lofgren (gitaar and piano) en Ben Keith (steel guitar) en Young namen de plaat op zoals ze zich voelden met alle onvolkomenheden zoals ze zich aandienden: met een hese stem, met enige moeite hoge noten halend, improvisatorisch samenspel met de nodige fouten en wisselende tempo’s.

Maar de losse stijl werkte perfect en benadrukte de emotionele toon van rouw en verlies. Naar verluidt was platenfirma Reprise niet tuk op een release van de plaat en na wat op-en-af-geduw-en-getrek zou de plaat toch uitgebracht worden met zeer matig succes, maar de critici beschouwden het vrijwel onmiddellijk als een rauw meesterwerk en deze status is sindsdien enkel nog versterkt waardoor de plaat steevast als een van de ankerpunten in zijn carrière beschouwd wordt. 

Neil Young zei in Guitar World (september 1995): "The whole thing in 'Tonight's the Night' is about life, dope and death." Hij zingt het in ieder geval als een gebroken man, getormenteerd met een hoge emotionele intensiteit: “It's a sad, ragged tale and with every intention of making it sound that way.” En hij voegde er destijds in de New Musical Express in 1975 aan toe: Mellow My Mind should be listened to from hundred yards away. It's supposed to be part of the environment. Play it loud, but stay in the other room.”  Vintage Neil Young dus….