Veertig jaar AB: de artiesten

Flashback

Eerder deze week kon je de AB memoires van onze redactie al lezen. Vandaag laten we je meelezen met AB-anekdotes en -herinneringen van een aantal artiesten (die er al dan niet ooit mochten aantreden).

Thomas Vanelslander (Helsinki, ex-Gorki, ex-Arno, ex-Raymond)

"Veel goede optredens gezien in de AB, maar Nine Inch Nails in 2007 schiet me direct te binnen als een optreden dat erg veel indruk heeft nagelaten. De klank in de AB is meestal echt goed, maar toen werd ik echt achterover gemept. NIN stond een beetje mee aan de wieg van het gebruik van computers in de rockmuziek, ook live, en ze sleutelden zo hard aan de sound... Het stond eigenlijk een tikkeltje te luid, maar alles klopte zo hard. Letterlijk en figuurlijk. Wat een energie! Al tijdens het eerste nummer sprong de gitarist in/op het enthousiaste publiek, dat blij was om nog eens wat "gevaar" te voelen.

De allereerste keer dat ik zelf in de AB speelde, was in duo met Raymond van het Groenewoud, ik op akoestische gitaar dan nog wel. Een heel rustig en gevoelig nummer, op de toenmalige Zamu-Awards. Ik als jonkie en dus voor een zaal vol ervaren collega's en pers... Ik was pokkenzenuwachtig en kon er echt niet van genieten. Maar eens die eerste keer overleefd, was het telkens blij en dankbaar als ik er weer eens mocht gaan spelen. In ideale omstandigheden en met een fantastische crew. Top!"

Robin-Proper Sheppard (Sophia)

"The Ancienne Belgique? Where do I start? So many wonderful memories of that venue; both as an artist and a music fan. Firstly I just have to say that it is, absolutely, one of the best, if not THE best, venues in Europe. And again I say that as both an artist that’s played there a number of times and as a music fan having seen too many shows to even begin counting. But I will say that two of my best memories are when Sophia headlined the hall for the time in 2004 and then, and this is tough having seen so many shows there, but one of the most stand-out shows must have been seeing The Flying Dewaele Brothers there for - and I might be wrong - a New Years Eve Party that might not have actually been on new years eve?

And again I might be totally wrong about this but I think (!) they might have even mashed-up Blue Oyster Cult and Lionel Ritchie. Or was it Michael Jackson? Truthfully it might have been none of the above but whomever it was, I had never heard songs like the ones they were playing being mixed together and it, quite frankly, blew my mind. My buddy Christian and I still talk about that night and that must have been, what, fifteen, twenty years ago!?

And that Sophia show? Wow. What an audience. I think (again it was so long ago) but we had already done our encore and I was being cheered on to do a second encore. So I came out and did either Directionless or Is It Any Wonder (just about the two most quiet songs I could have possibly done acoustically) and I swear (still get goosebumps thinking about it) but there was fifteen hundred (?) people, floor felt completely full and the balconies lined from front to back, and you could hear a pin drop it was so quiet. Just so, so quiet. Magical. Anyway can you tell I love the AB? Happy Anniversary AB and here’s to many more!

Sincerely, R."

Dries Vanhove (The Monotrol Kid)

"Voor mij: er zelf mogen spelen natuurlijk (inclusief de lekkerste vis met citroenbotersaus mogen eten samen met Bad Religion). Ook een urenlang concert van Elliott Murphy, die bij de vierde of vijfde bisronde Steve Wynn (The Dream Syndicate) op het podium riep. En ik besefte toen pas dat dat de kerel was die al de hele avond naast me stond. De vele passages van Wilco - WILCO  - WWWIILCOOOO!

Met The Monotrol Kid een akoestisch clipje opnemen in de AB en als je je dan omdraait, zien dat Bertrand Cantat (ex-Noir Désir en toen in de AB met Détroit) al heel de tijd in de zetel zit te luisteren. Radiohead in The Luna. Blijven plakken na het optreden voor de deur, waar dan de jongens van Radiohead opdoken en me vroegen waar ze moesten zijn "om een sortieke te doen in Brussel". De Evil Superstars de Rock Rally zien winnen in de Luna om dan het "overwinningsconcertje" te moeten stil leggen omdat de drummer "ietske" te zat was. Heel Spinal Tap!"

Heleen Destuyver (The Girl Who Cried Wolf)

"Een mooi moment was toen ik Eefje De Visser leerde kennen. Ze speelde toen nog alleen ergens in een voorprogramma. Ze is me toen meer bijgebleven dan het hoofdprogramma zelf (waar ik zelfs nu niet meer van weet wie dat was). In 2017, denk ik, was het concert van Fink één van de mooiste die ik in de afgelopen jaren heb gezien. Beklijvend en hypnotiserend.

De allergrootste topper blijft wel Nils Frahm met de voorstelling van "All Melody" in 2019. Nog nooit heb ik het in een concertzaal zo stil geweten als bij dat optreden toen. Dat is me nog heel lang bijgebleven. Slechte momenten heb ik eerlijk gezegd in de AB nog niet gehad."

Ilse Goovaerts (Neeka)

"Ik heb geen enkele slechte herinnering aan de AB, alleen maar goede. Geen specifieke anekdote: ’t Is daar gewoon altijd goed! Je wordt er als artiest echt in de watten gelegd en met respect behandeld. En voor mij zeer belangrijk: het eten is er altijd de max!"

Lennaert Maes (Lenny & De Wespen)

"De eerste keer dat ik in de AB stond was toen we er zelf mochten aantreden met een prille versie van Lenny & de Wespen tijdens de finale van de Nekka-Wedstrijd 2003. We haalden daar toen de publieksprijs binnen, omdat we ganse bussen vol vrienden naar daar hadden gecharterd. Na ons optreden kwam Bram Vermeulen naar me toe. Hij zat in de jury en zag iets in ons. Zijn steun en tips gaven me de moed om er echt voor te gaan. Ik weet ook nog dat ik toen erg onder de indruk was van echte kleedkamers en zo. Het was echt ons begin en wij mochten daar door die wedstrijd al in die mooie zaal staan blinken.

Het voor mij mooiste concert: deeerste comeback van Doe Maar in 2000. Hun instrumenten werden de dag voordien gestolen, maar ze haalden alles uit de kast op de vervang-modellen.

Meest recent ging ik er naar de dEUS rewind van 'Instant Street' kijken. Pure nostalgie, want ik had die plaat ook al in de AB beleefd, toen ze net uitkwam, in 1999. Die keer in 1999 ging ik kijken met een lief waar het net mee uit was. En heel die plaat gaat over een gebroken hart. Dus dat concert kwam best aan.

Ik ben tegenwoordig één keer per maand in de AB te vinden. ik begeleid er de 'Gelukkig Zijn-Meezingsessies' voor anderstaligen die Nederlands leren in het kleinste zaaltje, Het Salon. Toch super dat zo'n grote rocktempel ook inzet op een veel kleinschaliger, sociaal project!"

Erik Van den Broeck (The Monotrol Kid)

"Heel veel muzikale uren. The The, The Sundays, Wilco (kweetnieoeveelkeer), 10.000 Maniacs, Foo Fighters (in de Luna), Chris Isaak (toen hij nog cool was) en vele anderen. Zelf langs de achteringang mogen binnengaan en soundchecken onder het goedkeurend oog en oor van Bad Religion. AB is altijd thuiskomen en nooit teleurgesteld terugkeren. Net alsof iedereen er vleugels krijgt."

Peter Maene (ex-StickS ‘N’ StoneS, zilveren medaille Humo’s Rock Rally 1994)

"Zelf op een AB-podium staan is voor een Belgische muzikant telkens weer een hoogtepunt. Ik ben in de beginperiode als tiener eens helemaal vanuit de Kempen tevergeefs naar Brussel afgezakt, omdat het concert van UFO bleek afgelast. Ik zie dat bord met die mededeling nog steeds in de Steenstraat staan. Dat was het absolute dieptepunt.

Hoogtepunten zijn er te veel om op te noemen, al springen er vandaag de passages van Wendy And Lisa uit. Ook onvergetelijk was het concert van Afghan Whigs in het Luna-theater tijdens de verbouwingsperiode. Het was zo luid dat we op den duur helemaal boven in een hoekje waren gekropen. Maar aan afhaken dachten we niet. Daarvoor was het te goed."

Mattias M. Van Hulle (Pothamus)

"De AB is niet alleen sterk verbonden met mijn groei als muziekliefhebber en muzikant, maar speelde ook een rol in enkele emotionele ankerpunten die mij als mens sterk zijn bijgebleven. Ik zag er mijn allereerste optreden ooit (Cradle Of Filth, 2003) en één van de laatste shows, die ik samen met mijn vader heb bijgewoond (Down, 2011). Ik beleefde er tevens enkele optredens die mij zullen bijblijven als (bij) de meest intense en beklijvende die ik ooit zag (Amenra, 2017; 2018). Als muziek een religie is, dan is de AB een kathedraal waar enkele zeer persoonlijke en diepgaande (aan)bid(dings)momenten hebben plaatsvonden."

Bjorn Eriksson (Eriksson Delcroix)

"Als kind hoorde ik van mijn moeder dat ze een waanzinnig optreden meemaakte in de AB: Elvis Costello in 1978. Heel de zaal stond op zijn kop. Het optreden liep helemaal uit de hand en Elvis verliet het podium vroegtijdig. Blijkbaar zat het voorprogramma (waarvan mijn moeder de naam niet kende ) er voor een stuk tussen: chaotisch en gewelddadig. Door dat verhaal te horen, vormde ik me daar als kind een beeld van. Dat intrigeerde me. Enkele jaren geleden kocht ik een speciale uitgave van een lp van de New Yorkse punkband Suicide, een band waar ik zeer grote fan van ben. Bij die plaat zat een bonus-lp met een live opname gemaakt in de AB uit - jawel - 1978 in het voorprogramma van Elvis Costello.

Voor de rest denk ik aan de vele keren dat ik er zelf speelde met Zita Swoon, Admiral Freebee, Maxon Blewitt, Eriksson Delcroix, Lais, The Broken Circle Bluegrass Band,... Elke keer fantastisch! En zo'n goei eten altijd!!!"

Piet De Pessemier (Mad About Mountains, Le Noise)

"Eerste concert? Ik zou het niet meer weten. Dat zou wel eens Tragically Hip kunnen geweest zijn of Buffalo Tom. Het laatste concert was Douglas Firs, Gertjan Van Helmont speelde mee met onze "Vijftig jaar Neil Young tour" en na een reeks van twintig concerten krijg je een band met elkaar. Samen met mijn vriendin en Patrick Riguelle zijn we toen van zijn optreden gaan genieten. Het concert daarvoor was Iron And Wine, hetgeen echt prachtig was.

Een fijne herinnering is het afscheidsconcert van Noordkaap (ik denk 1 april 2000). Ik had daarvoor auditie gedaan bij Monza en werd uitgenodigd om naar het afscheidsconcert te gaan en daarna naar de afterparty in de Club. Daar was veel volk, maar ineens kwam Stijn Meuris naar me toe en fluisterde in mijn oor: "Jij bent het geworden." Heel even, daar in de club stond mijn wereld stil en zette ik mijn eerste stappen in de Belgische rock-'n-roll."

Dries Hermans (Poppel/Fake Indians/Gazer Tapes/De Voorzorg)

"Een week voor mijn dertiende verjaardag, op 7 februari 1999, ben ik samen met mijn vijf jaar oudere broer naar Sonic Youth gaan kijken. Dit moet mijn eerste ontmoeting met de Brusselse concertzaal AB geweest zijn. Bij opzoeking blijkt dat Köhn (van De Portables) het voorprogramma verzorgde. Toen heb ik dat hoogstwaarschijnlijk gemist. Ik herinner me nog heel goed dat het optreden van Sonic Youth begon met Teenage Riot. Dat was een binnenkomer van formaat die ik nooit zal vergeten. Ik was blij om te zien dat er een hele zaal uit de bol ging op deze muziek. In mijn vriendenkring werd er vooral geluisterd naar Iris van Goo Goo Dolle in die tijd. Het voelde als thuiskomen, toen Thurston Moore die zalige gitaarriff speelde.

Enkele maanden geleden ben ik naar Peuk gaan zien in de AB. Deze bevriende, Limburgse band heeft er al een fantastisch jaar opzitten en speelde ondertussen al op Pukkelpop en andere grote festivals, maar spelen in de AB was op dat moment toch wel het hoogtepunt voor de band, lijkt me. Daar moest ik bij zijn. Samenvatting van die avond: alleen op de trein van Turnhout naar Brussel, ticket gekocht op Ticketswap voor nog geen € 10, Peuk gezien, T-shirt aan de merchandise gekocht en trein naar huis. Ze speelden in het voorprogramma van The Blackbox Revelation in de grote zaal. Die moest ik niet zien. Hoogstwaarschijnlijk ben ik zowat de enige die enkel de support heeft zien spelen die avond."