Vanaf 14 september zijn ze weer op post
Achtergrond
Ik had hem al eerder gezien. Ik wist het zeker. Of toch zeker wat betreft zijn gezicht. Nu droeg hij een simpele blauwe jeans met een streepjestrui erboven. Ik stond schuin achter hem, kon hem aanraken als ik dat wilde, kon over zijn schouder naar de eelt op zijn vingertoppen kijken. Op het podium speelde een band. Ik stond ongeveer in het midden van de zaal, ietwat aan de rechterkant.
Er zijn mensen die naar een optreden gaan omdat ze van muziek houden, omdat ze fan zijn van een groep, omdat ze andere vrienden die ook naar dat optreden gaan, willen terugzien, omdat ze weg willen van huis, omdat het hun job is om naar concerten te gaan of omdat ze toevallig in de buurt zijn.
Er zijn ook mensen die in geen van die categorieën kunnen geplaatst worden en waarvan je je afvraagt waarom ze voor je staan op een optreden. Hij was zo iemand. Hij was te laat en had zich vervolgens een weg gebaand door de massa tot hij halt hield vlak voor mij. Hij was even blijven staan, had rondgekeken en had mij ten slotte aangekeken als sein om goedkeurend geknik te ontvangen.
Vervolgens had hij zich terug naar het podium gedraaid. Hij was alleen en het leek alsof hij de show al honderd keer had gezien en stilaan zijn interesse in de band had verloren. Niet alleen omdat hij tijdens het concert vingervlug en kneukelvast een hoop mailtjes beantwoordde, verstuurde en doorscrollde op zijn iPhone, maar ook omdat hij terloops een broodje naar binnen speelde en alle nummers kende, zonder echter het normale enthousiasme van een grote fan uit te stralen. Wie was hij dan? Toch een fan? Een recensent die er geen zin in had? Iemand van het management?
Het was pas toen ik de trapjes van de concertzaal afhobbelde dat ik inzag dat de jongen die twee uur voor mij had gestaan diezelfde avond het voorprogramma had verzorgd waarvan ik nog net de laatste twee nummers had kunnen meepikken. Dat voelt een beetje vreemd. Iemands omgeklede versie herkennen. Het lijkt dan alsof het niet over dezelfde persoon gaat. Alsof iemand daar op het podium en hier in de zaal een schijnbare dubbelganger wordt van zichzelf. Eén van de duizenden jonge muzikanten die in het spoor van grote groepen weken- of maandenlange, slopende tournees doen terwijl ze met één oog kijkend naar het hoofdprogramma hun halfuurdurende zweet van het voorhoofd afwissen.
Vanaf woensdag 14 september zijn ze weer op post in onze concertzalen, die uiterst diverse, meestal onbekende en soms verrassende voorprogramma’s, want dan gaan onder meer de Botanique en de Ancienne Belgique terug open. Met tUnE-yArDs als opwarmer voor Beirut, werden veel mensen spontaan gelukkig, want ze is al een poosje de noemer “onbekend voorprogramma” ontgroeid. Mocht zangeres Merrill Garbus voor u staan tijdens het concert van Beirut en mocht u haar herkennen. Doe haar dan de groeten. En geniet ervan. Van het nieuwe concertjaar.
11 september 2011