Van de doden... (deel 2)

Achtergrond

Ze vallen elk jaar te betreuren, de rockdoden. Dit jaar waren Amy Winehouse en Clarence Clemmons ongetwijfeld de meest opvallende. Maar er waren er nog, waarvan het u misschien niet eens is opgevallen. Wij hebben er enkele voor u opgelijst. Het derde deel van dit dossier bestaat in het overzicht van enkele bands die er de brui aan hebben gegeven. Ongetwijfeld wordt ook om sommige van die groepen gerouwd en passen ze dus in dit kader.

Al heel vroeg in het jaar, op 4 januari, overleed Gerry Rafferty. Met Stealers Wheel had hij al enkele klassiekers gemaakt, waarvan Stuck In The Middle With You in het collectief geheugen is verzeild geraakt door het gebruik ervan in Tarantino's film 'Reservoir Dogs'. Zijn solocarrière bleef aan deze kant van de oceaan beperkt tot zijn solodebuut. 'City To City' (als je de soloplaat die hij maakte toen hij nog bij Stealers Wheel zat niet meetelt) was dan ook een prachtige plaat. Klassiekers als Baker Street en de titelsong haalden moeiteloos en terecht de hitlijsten. Nochtans stonden er nog pareltjes op die plaat. Denk maar aan het openingsnummer The Ark, dat zijn Schotse achtergrond volledig blootlegde. Hij stierf op vierenzestigjarige leeftijd aan de gevolgen van alcoholverslaving.

Tenzij iemand nog een kurk van een champagnefles in zijn oog krijgt op oudejaar is dit waarschijnlijk de laatste rockdode van het jaar. Jim 'Motorhead' Sherwood van Frank Zappa's Mothers Of Invention overleed op 69-jarige leeftijd op kerstdag. Sherwood speelde sax op verschillende albums en zong ook. Als kind zat Sherwood in de dezelfde klas als Franks broer Bobby en speelde ook al in Zappa's eerste band The Blackouts. Bij Mothers Of Invention was hij eerst roadie en pas later muzikant.

Het kroonjuweel van Mehdi's discografie is ongetwijfeld de Thomas Bangalter-remix van Signatune. De blazende furie van een synthesizer in overdrive klinkt zo mooi, meneer. Zijn solowerk was bescheiden grandioos: Lucky Girl als veredelde dub, het zweverige Pocket Piano en het van zich afbijtende, fancy I Am Somebody zijn de bekendste wapenfeiten. Wie dieper graaft, vindt pareltjes als het subtropische Saharian Break (het strafst in de Chewy Chocolate Cookies remix) en het eighties aandoende Tunisia Bambaata. Vies van uitstapjes naar oude roots en nieuwe liefdes als hiphop en rauwe elektro was hij niet. Een remix voor Busta Rhymes (World Go Round) of voor bevriende helden als Erol Alkan met Boys Noize (Death Suite) zorgden voor steeds een vintage sound met een frisse wind zodat je klasse in een modern jasje hebt zitten. Wie niet genoeg krijgt van heerlijke edits: We Are Ready When You Are (The Krays), Oh Malheur Chez O'Malley (Sébastien Tellier) en Overshoot van Zombie Nation zijn ook aan te raden indien u zin hebt in een knikkende glimlach.

Op 5 oktober 2011 stierf Bert Jansch, één van de allergrootste gitaristen die de folkgeschiedenis ooit gekend heeft. Zijn oeuvre bevat het ene na het andere pareltje. Wij selecteerden er twee. 'Jack Orion' en 'L.A. Turnaround' zijn niet de meest voor de hand liggende platen uit 's mans catalogus, maar beide platen zijn ware sleutelalbums, zowel voor Jansch persoonlijk als voor de hele folkwereld.

Bert Jansch debuteerde in 1965 met zijn befaamde "Blue Album"? een baanbrekend meesterwerk waarop hij zowel zijn poëtische capaciteiten als zijn beheersing van de gitaar tentoonspreidde. Ondanks het grote succes van het debuutalbum was het echter zijn derde album 'Jack Orion' dat voor een ware opschudding zorgde in de folkwereld. Het album met de mysterieuze zwarte hoes werd al snel "the talk of the day" in het najaar van 1966. Wat was de bedoeling van dit vernieuwende album? Met "Jack Orion" blies Jansch de traditionele Britse muziek nieuw leven in door ze van vernieuwende arrangementen te voorzien en door ze te spelen in de toen nog obscure DADGAD-stemming.

Een tweede belangrijke plaat voor Jansch was "L.A. Turnaround" uit 1974. Na enkele oer-Britse albums achtte Bert de tijd rijp om een lichtjes andere weg in te slaan. Voor de opnames van 'L.A. Turnaround' werden producer Michael Nesmith en pedalsteelspeler Red Rhodes aan boord gehesen. Het product van deze bijzondere samenwerkingen werd een meesterwerk dat op een fascinerende manier het midden houdt tussen Britse folk en overzeese country en americana.

Dimitri Muylaert, Ben Moens, Marc Alenus, Patrick Van Gestel