Van de doden...

Van de doden...

De voorbije weken kon je uit de eindejaarslijstjes van onze medewerkers opmaken dat er ook in 2020 best wel wat bandjes te ontdekken vielen. Helaas verloren we dit jaar ook heel wat artiesten. En ja, ook in de muziekwereld veroorzaakte corona een oversterfte.

Het jaar begon slecht voor de progrock want begin januari vertrok Neil Peart van Rush naar de eeuwige drumvelden. Een paar weken later zou Reed Mullin van de trashmetalband Corrosion Of Conformity hem daar vervoegen.

In februari overleed Andy Gill van Gang Of Four (hun single At Home He’s A Tourist kreeg in 2020 ook een nieuwe betekenis). In diezelfde maand mochten we ook alle hoop op een Mazzy Star-reünie opbergen nadat David Roback stierf (als troost kregen we een verrijzenis van radio-show Duyster). Ook Andrew Weatherall (de dj die Primal Scream aan de floorfiller Loaded hielp) en Bob Fosko (subtiele brulboei van De Raggende Manne) ontvielen ons in februari.

De countrywereld rouwde in maart om Kenny Rogers. Eveneens op eenentachtigjarige leeftijd ontviel ons een week later Bill Withers. "Ain’t no sunshine when you’re gone". De wereld van het Nederlandse chanson betreurde eind maart Liesbeth List. Rogers, Withers en List kunnen daarboven kaarten met vierde man Gabi Delgado, want ook de zanger van DAF overleed in maart van dit jaar.

In april beseften we niet alleen dat dat virus wel eens roet in onze festivalzomer zou kunnen gaan gooien, we moesten ook afscheid nemen van Kraftwerk-pionier Florian Schneider. Tijdens de uitgestelde Tour de France zagen we als tribute aan Schneider op de weg geschilderde platenhoezen van Kraftwerk. Behalve de krautrock en proto-electronica verloor ook de Afrobeat één van de vaandeldragers in april: Tony Allen (in 2015 op zijn vijfenzeventigste nog met Damon Albarn in zijn band op Dour).

Met de dood van Mory Kanté in mei werd ook zijn monsterhit Yéké Yéké begraven (aan u om te beslissen of u dat laatste al dan niet jammer vindt). We wisten niet dat ze nog leefde, maar op honderdendriejarige leeftijd stierf in juni Vera Lynn. Aan de vooravond van de tweede wereldoorlog bracht ze de klassieker We’ll Meet Again uit. Zestien jaar jonger dan Lynn maar minstens even legendarisch, was Little Richard, een van de iconen van de rhythm&blues en aldus grondleggers van de rock. Ook Millie Small stierf in mei, je kent ongetwijfeld haar hitje My Boy Lollipop uit 1964.

Fans van Fleetwood Mac pinkten begin juli een traan weg toen mede-oprichter Peter Green heenging. Hij schreef onder andere Albatross. De god aller soundtrackcomponisten, Ennio Morricone, vertrok op 6 juli naar de eeuwige spaghettiwesternvelden.

Begin augustus waren we van de kaart toen we hoorden dat Vern Rumsey van onze indie-helden Unwound niet meer was. Een maand later sloot de eerste episode van het verrezen Duyster als mooi eerbetoon af met hun Below The Salt.

In 2020 stierven artiesten niet alleen door een virus, maar ook al eens door een overdosis. Zo ook de jonge Justin Townes Earle, zoon van Steve Earle, op 20 augustus. Ronald Bell (songschrijver van Kool & The Gang) en Juliette Gréco (drieënnegentig jaar!) haalden evenmin het einde van de zomer.

In oktober maakte Eddie Van Halen zijn laatste jump richting het hiernamaals. Die maand ruilden ook Spencer Davis en Tony Lewis (de zanger die ons ooit met zijn band The Outfield deed denken dat Sting een nieuwe single had) het tijdelijke voor het eeuwige. Ook three-hit-wonder Johnny Nash overleed in oktober, je kent ongetwijfeld I Can See Clearly Now (1972), Tears On My Pillow (1975) en Rock Me Baby (1985). In oktober bezocht de man met de zeis ook Chet White, de producer die een tiental jaar geleden ook kort furore maakte als de helft van het indiebandje Girls. In eigen land verloren we Celine ’t Hooft, stichtend lid van Zap Mama.

In de laatste weken van 2020 betreurde de reggae-wereld Albert Griffiths van The Gladiators nadat eerder dit jaar ook Toots Hibbert (september) en Hux Brown (juni) van Toots & The Maytals het aardse voor het eeuwige inruilden.

Hoe kunnen we dit overlijdensbericht van 2020 anders eindigen met een trieste lijst van artiesten die door Covid-19 geveld werden? De dood van Manu Dibango (maart) las nog als een fait divers. Maar toen het virus ook Adam Schlesinger van Fountains Of Wayne en John Prine te grazen nam, beseften we plots dat het menens was. Ook Patrick Gibson (van de Gibson Brothers), Christophe (van Aline) en Dave Greenfield (van The Stranglers) overleefden de eerste golf niet. TriniIf I Had A HammerLopez en Harold Budd rondden ons donkere lijstje coronadoden af.

31 december 2020
Christophe Demunter