Vagabon

Queen For Tonight

Net toen we dachten dat we deze week geen beloftevolle, vrouwelijke artieste zouden vinden voor de rubriek Queen For Tonight, passeerde deze clip in onze YouTubestream. Meteen hadden we onze koningin van deze week vast.

Ze klinkt als een witporseleinen indierockster genre Sharon Van Etten, Allison Crutchfield en Angel Olsen, maar Vagabon is de artiestennaam van multi-instrumentaliste Laetitia Tamko.

Tamko groeide op in Yaoundé in Kameroen waar ze als een spons de traditionele muziek opzoog die ze via haar moeders koor hoorde. Muziek waar ze nog steeds van houdt, maar toen ze als prille tiener met haar familie naar New York verhuisde, werd de muzikale horizon met een ruk ruimer.

Ze begon zelf songs te schrijven en op te nemen, zichzelf begeleidend op gitaar en in 2014 postte ze de song Vermont op Bandcamp. Op die song werd ze op drums en bas begeleid door Eamon McMullen van indiepunkband Mosey Jones. Datzelfde jaar bracht ze de ep ‘Persian Garden’ uit op Miscreant Records.

Nadat ze zich eerst liet bijstaan door anderen op drums en toetsen, begon ze zelf te leren drummen en keyboard te spelen. Voor haar album ‘Infinite Worlds’, dat ze dit voorjaar uitbracht op Father/Daughter Records, speelde ze deze instrumenten voor de meeste songs dan ook zelf in en doet ze slechts hier en daar beroep op sessiemuzikanten.

In acht tracks bestrijkt ze verschillende genres, gaande van rauwe indierock tot ambient elektro en akoestische ballades, met als enigebindmiddel Tamko’s stem. De titel van de plaat mag dan wel komen van het boek ‘The Crisis Of Infinite Worlds’ van Dana Ward dat tot inspiratiebron diende, toch is hij goed gekozen. Tamko heeft lak aan grenzen.

En ook de songs zelf gaan over plaatsen waar ze ooit was, plaatsen waar ze momenteel komt en plaatsen waar ze hoopt ooit te zijn. Allemaal plaatsen dus die in haar hoofd zitten als herinnering of als wensdroom. Dat heeft waarschijnljk te maken met haar levensloop en de cultuurshock die ze onderging toen ze van Afrika naar Amerika kwam.

Tamko is nog altijd een plaats aan het zoeken voor zichzelf, zowel psychisch, emotioneel als sociaal en daar gaat de plaat ook over: “It’s about finding that place where I feel most comfortable. And also finding that the confidence within myself can continue to grow. And finding what it takes for me to feel whole through making music.” Een plaatsje in ons hart heeft ze alvast ingenomen.