Uw New Order-boodschappenlijstje
Achtergrond
Vorige week las u over de compilatie 'Total', met een heel pak moois van New Order waar een paar belangrijke nummers van Joy Division bijgegooid werden. Ondertussen heeft u hopelijk die Joy Divisionplaten in het rek staan, en kan u zich nu eens verdiepen in New Order.
Nadat Joy Division ophield te bestaan - bij het overlijden van Ian Curtis - gingen Peter Hook, Bernard Sumner en Stephen Morris verder de ingeslagen weg in als New Order, aangevuld met Gillian Gilbert. Hun output is iets lijviger, en om de dingen nog wat moeilijker te maken kwamen heel wat singles niet op de platen terecht. Jammer, want Ceremony (dat nog door Curtis geschreven werd) is prachtig, en één van de laatste songs waarin de gitaar zo zou primeren.
Drummachines, keyboards en stemvervormingen zouden snel hun intrede doen, en na 'Movement' (een plaat waar de groep zelf niet echt blij mee was) had New Order steeds de vinger aan de pols van wat in de jaren tachtig gebeurde. Gitaar en bas bleven wel enigszins aanwezig, maar de klank die zovele house-acts zou beïnvloeden was gevonden en bleef evolueren. 'Movement' mist de zeggingskracht van de Joy Division-platen maar ook nog de klankrijkheid van het latere New Order-werk. Gek genoeg is het interessantste materiaal te vinden op de bonus-cd bij de heruitgave. Niet zo 'n bijster essentiële plaat.
De New Order-leden besloten van toen af zelf te gaan producen. De muziek werd soms iets minder donker maar de sound van weleer bleef nog doorklinken. 'Power, Corruption And Lies' ligt ergens tussen The Cure en Depeche Mode in. En daar zullen Peter Hooks baritongitaarnoten wel voor iets tussenzitten. Blue Monday was dan weer een meer dance-achtige single die niet op de (meeste uitvoeringen van de) plaat verscheen. Uiteraard vindt u 'm wel weer op de collector's edition, of op 'Total'.
Het moet gezegd dat New Order af en toe aanleunt tegen new romantics als Duran Duran of zelfs A-ha, zij het dan vaak in een iets smaakvoller uitvoering. De teksten zijn meestal op niveau, ook niet altijd een evidentie in de synthpop, maar de donkerte en de poëzie ontbreken wel grotendeels vanaf 'Low-Life'. Ons (glitter)pakkie-an is het niet echt.
'Brotherhood' is wat ons betreft ietwat ondervertegenwoordigd op 'Total', en dan nog met het niet helemaal in de plaat passende Bizarre Love Triangle. De aaibaarheid heeft plaats geruimd voor gejaagder tempo's, soms wat bombast maar vooral meer gitaar, drums en bas. De productie staat wel op een niveau die de zelfs heden ten dage nog als "verfrissend" beschouwd zou worden. New Order had een kwarteeuw geleden al een sound die nu nog actueel is. Zegt dat iets over New Order, of over de muziek van nu?
Als we de compilatie 'Substance' even buiten beschouwing laten zitten we in 1989, en New Order laat zich nogal beïnvloeden door house. Het klinkt een pak gedateerder dan 'Republic', en eerlijk gezegd vinden we er toch niet meer het genie in terug van de vroegere platen. Op 'Get Ready' krijgt de gitaar dan weer een prominentere rol. En Billy Corgan speelt zelfs een gastpartijtje. Vergissen we ons, of komen er een paar klanken terug die we al kennen van zijn Pumpkins' 'Adore'? Dan vonden we 'Adore' wel een pak straffer.
Nu min of meer officieel de stekker uit New Order getrokken is, zal 'Waiting For The Siren's Call' uit 2005 wellicht het laatste album van de groep zijn. Sterker dan de twee voorgaande, maar om eerlijk te zijn: het vet is van de soep. Al zouden heel wat groepen "van nu" een moord doen om zo 'n plaat te maken.
Samenvattend: koop de platen van Joy Division, koop 'Total', koop eventueel 'Brotherhood' en eventueel 'Power, Corruption and Lies'. En dan ziet u maar hoeveel er nog in uw portemonnee zit.
Peter Hook speelt Unknown Pleasures op het Shadow Play festival in Kortrijk, op 25 juli.