Unwound - Empire

Achtergrond

Het heeft geen millimeter gescheeld of Unwound had er nog vorig millennium de brui aan gegeven. Te veel kosten en te weinig erkenning dreigden de passie te doven. Maar gelukkig leidde hardnekkigheid toch tot een indrukwekkend dubbelalbum in 2001, wat ervoor zorgde dat dit Amerikaanse mathrocktrio eindelijk de verdiende erkenning kreeg: erkenning die nu nog even wordt beklemtoond met een fabuleuze verzamelaar.

Unwound - Empire



Deze compilatie is het sluitstuk van twee net eerder verschenen Unwound-heruitgaven en omvat de periode van de ommekeer, de overgang van het miskende, avontuurlijke ‘Challenge For A Civilised Society’ en de herrijzenis met ‘Leaves Turn Inside You’. Aangevuld met een berg b-kantjes en demo’s is dit een stevig stuk muzikale eigenzinnigheid.

Unwound ging zich doorheen de jaren immers meer en meer vervreemden van zijn roots met hoekige gitaarpartijen, scherp drumwerk en complexe driekwartconstructies, waarmee ook  stads- en leeftijdsgenoten Fugazi uitpakten (maar langer aan bleven kleven). Unwound keerde zijn posthardcore karakter de rug toe en ruilde die in voor jazzy partijen, instrumentale postrockstukken en zelfs dromerige filmmomenten.

Die evolutie is mooi weergegeven op de vierdubbele box ‘Empire’. Waar songs als Meet The Plastics nog jong en onstuimig klinken. Met kort gescandeerde zangfrasen en de tegendraads wringende gitaarriffs van frontman Justin Trosper, ontstaat op de afsluitende plaat wel een Sonata For Loudspeakers, een instrumentale promenade met open jazzakkoorden waar de saxofoon voor een diep penetrante melancholie zorgt. Op Look A Ghost stelt de band zich zelfs uitermate zacht op en plaatst hij een hardnekkige, thematische riff in een popsong, om op die manier een band als Pinback te kunnen inspireren.

Of het nu om ruwer werk gaat, zoals de nooit uitgegeven demo Empire, of om een wel heel erg avontuurlijk Radio Gra, dat begint met oude radiosamples om over te gaan in een klankspel met donkere keys en meeslepende viool: Unwound heeft zichzelf nooit verloochend. Zelfs bij dit laatste nummer, dat wel op een soundtrack lijkt van een film noir, houdt het trio vast aan zijn typerende hoekige partijen, droge doe-het-zelf sound en mathematisch uitgekiende structuren.

Na zijn afsluitende dubbelaar is de band echter verdronken in een te grote zoektocht naar een nieuwe identiteit en een roes van alcoholverslaving. Doodzonde, want eindelijk bewees het combo uit zijn punkverleden te kunnen wegkruipen en klaar te zijn voor een toekomst waar sfeer en emotie een meer prominente rol gingen spelen.

Unwound maakte muziek met een uniek gevoel. Een gevoel dat vier platen lang blijft boeien en blijft kleven. Verrijkt met een elf bladzijden lang essay dat de muzikale uitdagingen en vrijheiden in de jaren ’90 beschrijft, is deze verzamelbox een fenomenaal tijdsdocument.

15 november 2015
Johan Giglot