#TweeAkkoordenRock - Chuck Berry - You Never Can Tell (C’est La Vie) (1964)

#TweeAkkoordenRock - Chuck Berry - You Never Can Tell (C’est La Vie) (1964)

Rock-‘n-roll moet niet per se lastig zijn, niet vingervlug, niet overladen met tal van toonladders en ingewikkelde akkoorden. Meer nog: twee akkoorden kunnen volstaan voor een voldragen rocksong.

Prachtig voorbeeld van een machtige rocker die steunt op slechts twee akkoorden (G en D7), maar waarin zoveel gebeurt in de zanglijn en het piano-arrangement dat het niet eens opvalt. Vooral de pianolijnen van Johnnie Johnson, de vaste sidekick op toetsen zijn heerlijk om horen. Hij kreeg, na een campagne van Keith Richards, een ster in de Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame in 2001 en overleed op eenentachtigjarige leeftijd in 2005. Aan het eind van zijn leven sleepte hij Berry nog voor de rechter, omdat hij geen credits kreeg voor de vele nummers, waaraan hij meeschreef, maar de zaak werd in 2000 geseponeerd, omdat er te veel tijd verstreken was sinds de nummers geschreven werden eind jaren vijftig en begin jaren zestig.

Een liefdesverhaal met een happy ending, een jong koppel wordt verliefd, ze huwen en het verloopt voorspoedig met een "nice record collection", Roebuck-meubilair en een Coolerator-frigo, gevuld met tv-dinners en ginger ale en de liefde blijft sterk. Een verhaallijn, die atypisch is voor een rocksong, waarin tragedie en hartenbreek aan de orde zijn, maar Berry voegt er fijntjes aan toe: "C'est la vie, but you never can tell”.

Geschreven in de gevangenis in 1963, waar hij twintig maanden kreeg voor "transporting an underage female across state lines for immoral purposes." Berry ontmoette een veertienjarig meisje in Mexico en nam haar mee naar St. Louis voor een job in een nachtclub. Schimmig verhaal, straffe song.

15 oktober 2022
Patrick Van Gestel