Twee strofes voor Vos (Maar vul gerust verder aan)

Achtergrond

De dood van Luc De Vos heeft heel wat losgemaakt. Ook op onze redactie. Wij lieten het aan Peter Lissens over om dat verdriet te verwoorden.

Het eerste beeld dat me daarnet door het hoofd flitste, bij het vernemen van het onwerkelijke nieuws – Facebook, wat anders? – was een beeld van Luc die aan onze haperende zangversterker stond te prutsen in de Gentse ‘Bal Infernal’. Luc De Vos! Van Gorki!! Aan ònze zangversterker!!! En wonder boven wonder – wijsheid, geluk of gewoon goed karma - kreeg hij hem ook weer aan de praat.

Luc was mijn eerste en enige Echt Bereikbare Rockgod. Mijn EBR, de rock-n’-rollversie van Roald Dahls ‘Grote Vriendelijke Reus’: de Kleine Vriendelijke Reus. Niet eens drie jaar ouder en slechts enkele honderden meter bij me vandaan wonend. Charismatisch en toch van vlees en bloed. Met een eigen, uniek idioom, met een voor mij ongeziene eigen esthetiek die mijn kijk op – Vlaamse – rock-n’-roll veranderde.

Niet vanop een metershoog podium en in ruil voor dure tickets, maar in biertenten, op gratis festivals, benefietoptredens. De pop-poll avond, de Gouden Prospers. Rock Rally-finalisten kwamen en gingen. Alleen Luc bleef bestaan. Tot nu.

Met uitzondering van - misschien - Doctorandus P. bracht niemand me ooit dichter bij Nederlandstalige poëzie. Poëzie in pyama, naïef en baldadig tegelijk. En zò pakkend. Mijn gedichten, bulkend van de Vos-referenties, bleken in die tijd mateloos efficiënt bij hofmakerij. Alsnog dank daarvoor, Luc.

Deze twee strofes zijn voor jou. En voor iedereen die je graag zag en die je nu ontroostbaar achterlaat. Twee strofes, in ruil voor al het moois dat je ons hebt gegeven, het lijkt futiel, maar ik kan niet beter, nu.

Wie wil, mag verder aanvullen. Met strofes en refreinen ad infinitum.

Ik heb nog steeds geen nieuwe zanginstallatie, trouwens. Die oude is intussen definitief in panne gevallen. Om vooralsnog onverklaarbare reden. Net als jij.

Vos

 

Wist je, m’n rockheld-tegen-uurwijzerzin,
dat je met één akkoord en een strofe soms zin
gaf aan dagen waarop elke hoop leek verloren
en de kunst noch de roes me nog konden bekoren

En dat toen ik klaar leek
de hoop op te geven
die strofe van jou me weer zin
gaf te leven

…