Turbo Turntable-releases

Achtergrond

September is doorgaans een interessante maand voor muziekliefhebbers. Op onbewaakte momenten kan u ons zwetend en hijgend betrappen voor de vitrines van cd-winkels. En als u ons niet terug vindt in een concertzaal, dan allicht wel op een of andere dansvloer. En wat daar allemaal te rapen valt, gieten we zomaar even in een handig overzichtje. Kwestie van de bomen van het bos te kunnen onderscheiden.

Naar de derde langspeler van Gui Boratto, zeer toepasselijk ‘III’ gedoopt, werd reikhalzend uitgekeken. De Braziliaan haalde zich in het verleden vergelijkingen met Trentemøller en James Holden op de hals. Lang niet slecht. Maar dit derde luik richt zich nu zonder schroom volledig op de beats. Echt verrassen doet Boratto daar niet mee, maar hij werkt wel op dezelfde verfijnde manier als we van hem gewoon zijn. Onze favorieten? Het spannende Striker, de emo-techno van Flying Practice en het elektronica-getinte The Third. Gui Boratto besluit met This Is Not The End. Word vervolgd!

Fransman Mondkopf ging op ‘Galaxy Of Nowhere’ al volledig de gotische toer op. Zware beats à la T.Raumschmiere werden gecombineerd met engelenvocalen die uit eighties-synths leken te komen. Op zijn nieuwe album ‘Rising Doom’ is daarentegen geen hemelgeest meer te bespeuren. Het universum speelt zich enkel nog af in donkere krochten en bij occulte sekten. “Doom-elektro” zou nog de beste omschrijving zijn. Maar Mondkopf doet het met verve en overtreft zichzelf. Huiveringwekkend goed. En dat is positief bedoeld.

Ook het nieuwe project van Romain Turzi, Turzi Electronic Experience, speelt zich af tussen de spelonken van de elektronica. Daar zijn vorige albums nog een nieuwe dimensie gaven aan krautrock, zijn het nu Jean-Michel Jarre, Space en Morricone die voor de inspiratie zorgden. In Enfance en Errance hoor je ook Gainsbourg dwalen. Naar het einde toe krijgen we af en toe claustrofobische gevoelens, maar laat dat u niet tegenhouden om een aantal pareltjes op ‘Education’ te ontdekken. De knoppen werden trouwens bemand door edit-wizard Pilooski.

En tot slot nog twee compilaties die het vermelden waard zijn. Het Keulse Kompakt-label is aan zijn twaalfde editie toe. De formule is ondertussen bekend en daar hoeft ook niets aan veranderd te worden. Warme, melodische minimal techno van bovenste kwaliteit. Michael Mayer tovert WhoMadeWho om tot meeslepende elektronica, Matias Aguayo injecteert weer een dosis humor in I Don’t Smoke en Wolfgang Voigt hypnotiseert met Frieden. Verder op deze Kompakt Total 12 straf spul van oude bekenden als Gui Boratto, GusGus, Superpitcher en onze landgenoot Kolombo.

En hoewel de stijl van het eveneens Duitse Systematic-label een pak strakker is, blijft het ook aan de top staan van de Duitse minimal. Deze Systematic Colours vol. 3 werd dit keer door Phonique samengesteld en gemixt. Hij legt de klassiekers van het label zoals Chelonis R. Jones (Pompadour), Marc Romboy vs Stephan Bodzin (Atlas), Robert Babicz (Dark Flower) naast onbekender werk. Ook hier twee Belgen, die ondertussen hun strepen al hebben verdiend, te bespeuren: Spirit Catcher en Dimitri Andreas. Een absolute musthave-verzameling!