#Treinen - The Jam - Down In The Tube Station At Midnight (1978)

Akke akke tuut tuut, weg zijn wij. Welke muzikale eerbetonen treinen zich een weg naar het terminusstation?

Geen nummer over een gewone trein, maar over een ondergrondse trein, zoals in Engeland de Tube wordt genoemd. We ontdekten The Jam ietwat laat, in 1980, met het overheerlijke 'Sound Affects' en de weergaloze passage op Pinkpop 1980, waar elke groep voor ons van belang aanwezig was: Garland Jeffreys, Raymond Van het Groenewoud, Joe Jackson, The Specials, Van Halen, The J. Geils Band, The Jam.

Het was ook de periode dat de KRO op Hilversum 3 alle Pinkpopoptredens uitzond. We leerden er de oerkracht van een powerpoptrio erkennen. Straf, to the point en zonder het publiek een adempauze te gunnen rushten Weller, Foxton en Buckler recht naar de finale. En toen moesten we nog terug graven in de catalogus en moesten we pareltjes als 'All Mod Cons', 'Setting Sons', 'In the City' en 'This Is The Modern World' nog ontdekken. Vooral vijfsterrenplaat 'All Mod Cons' was een voltreffer en de finale, Down In the Tube Station At Midnight, was een groeier. Het leek een modale popsong, maar bij iedere beluistering kroop hij wat verder onder je huid.

In zijn tienerjaren idealiseerde Paul Weller Londen. Hij nam de trein uit Woking en droeg een bandrecorder door de hoofdstad om de straten keer op keer te horen. Na het schrijven en opnemen van twee Jam-albums in zes maanden en eindeloos touren kreeg hij een voortijdige burn-out. Gekastijd door de ervaring, ontpopte hij zich tot een bitterder en cynischer persoon en hij schreef dit lied vanuit het perspectief van een gewone werkende man op de terugweg naar huis in een buitenwijk, die zinloos wordt geslagen door skinheads.

Een anti-racisme song, in de eerste persoon verteld, waarbij hij wordt in elkaar getrapt door rechts tuig in London is altijd goed voor een BBC-verbanning vanwege de “disturbing nature” en daarom ook goed voor een tweede toptwintighit. Radio-dj Tony Blackburn klaagde op onnozele wijze de song aan als volgt: "It's disgusting the way punks sing about violence. Why can't they sing about trees and flowers?" Hij had English Rose op 'All Mod Cons' klaarblijkelijk niet gehoord, onnozel schaap.

Voor de geluidsfreaks: de geluiden van de metro aan het begin van de song werden opgenomen in St. John’s Wood Station. Vreemd genoeg achtte Weller het nummer niet goed genoeg voor 'All Mod Cons' tot Vic Coppersmith-Heaven hem van het tegenovergestelde overtuigde: "I remember Paul throwing certain songs out of the 'All Mod Cons' album, like Down In The Tube Station, which he rejected largely because the arrangement hadn't developed during the recording session. I said, 'Hang on, I haven't even read the lyrics yet, Paul. You should really work on this song, it's great'. I was insistent on him reviving it, and once the band got involved and we developed the sound it turned into an absolutely brilliant track, a classic. Maybe we would have come around to recording it later on in the project, but he'd just reached that point of 'Oh bollocks, this isn't working, it's a load of crap.'" Soms moest ook Weller al eens luisteren.