#Tranentrekkers - Low - Two-Step ( 1999)

We hebben het niet zo voor de obligate ballade, maar een mooi, traag nummer dat onverhoeds in je nek springt en je traankanalen wagenwijd openzet, dat dan weer wel. Daarom kijken wij uit naar stiekeme smeerlapkes, die er altijd weer in slagen om ons onderuit te kegelen.

Ook zo'n gloeiende hekel aan de term emorock of slowcore? Wij ook,, maar destijds vonden we het wel altijd heel mooi wat er onder die lading via 'Duyster' op StuBru - kan je je dat eigenlijk nog voorstellen, 'Duyster' op Stubru? - de wereld werd ingeëtherd.  Eppo Janssen en Ayco Duyster zouden daarvoor nog altijd een zuurverdiende ster moeten krijgen op de "Walk of Radiofame". 

Enfin, aldus mochten wij kennismaken met het redelijk bizarre Low (mijnheer en mevrouw Sparhawk-Parker en een wisselende bassist) uit Duluth, Minnesota, die een constant gevecht leveren met depressie, geloof (Mormonen), geweld en eenzaamheid, maar vooral goed voor intens, spaarzame, allesbehalve vrijblijvende en diep rakende Songs met hoofdletter S. Je mag je om het even welk album uit de rijke backcatalogue (zestien platen en still counting) blindelings aanschaffen. Altijd opnieuw weten ze het anker perfect te droppen in de modderpoel, die ons hart heet. Zoals gezegd nooit echt vrijblijvend maar de inspanning loont altijd.

Novieten kunnen een poging wagen met Two-Step, van 'Secret Name', een smeerlapke uit 1999. Let op: werkt verslavend. Voor een prachtig inzicht in de wereld van Low best ook eens zoeken naar de VPRO-docu van David Kleijwegt, waarin helemaal duidelijk wordt waarom Low is wat het is en waarvan iemand ooit terecht zei "It has to be hard to be Alan Sparkhawk".