Toy - 'The Split'

Achtergrond

Puur jeugdsentiment. Dat was wat wij voelden toen de vraag kwam van Payola Records of we de reissue van  ‘The Split’ van Toy niet wilden bespreken. De remastered versie dan, want de originele lp is uiteraard al lang uitverkocht. En voorlopig is ‘The Split’ enkel beschikbaar op cd. De vinylversie komt er enkel en alleen als de vraag groot genoeg is. Waar wachten al die oude rakkers dus nog op?

Ruim dertig jaar na datum ondertussen en de belangstelling voor deze Belpopklassieker – voor de iets jeugdigeren onder u: Belpop was de verzamelnaam voor alles wat naar Belgische popmuziek rook – lijkt aangezwengeld te zijn. En daar zijn wij blij om. Want wij herinneren ons nog levendig de eerste keer dat wij Suspicion hoorden, in ‘Hitring’, een programma waarmee de toenmalige BRT een gooi deed naar een Belgische tv-rockshow.

Het was een song, die professioneel aandeed, die niet eens misstaan zou hebben in ‘Top of the Pops’, één van de schaarse muziekprogramma’s op tv. Leuke tekst, pakkend gitaarlijntje, goed nummer kortom. En even later stonden wij in wat – als we het ons goed herinneren – de Sauter Sound moet geweest zijn om de lp te kopen die bij de single hoorde. Zo ging dat nu eenmaal in die tijd: de single leidde naar de lp.

Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat wij aanvankelijk een tikkeltje teleurgesteld waren. Dat begon al met opener Hopelessly Embarassed dat leunde op een orgeltje en waarin de gitaren dus naar de achtergrond verdwenen. Iets wat zich trouwens herhaalde in het eerste nummer van kant 2: Tanz Der Gilles. En ook de rest van de songs leek ons eerder flinterdun. Maar, zoals dat wel vaker gaat met goede muziek, smolten die bezwaren na enkele luisterbeurten weg en bleven alleen de puike songs over.

Dan hebben we het bijvoorbeeld over de gitaarsolo op lachgas in dat laatstgenoemde nummer. Of de lekker bubbelgumpop van afsluiter Sex Makes Deaf, die de jarenlange waarschuwingen van onze grootouders op muziek hadden gezet. Er zat trouwens wel meer humor in deze plaat. Wat dacht je anders van een titel als People With Funny Faces Never Move To Pretty Places?

Nee, de heren Woods en Van Hemelrijk stonden garant voor menig uur aangenaam vertier in dat Kempense huisje, waar wij onze jeugd doorbrachten. En wij zijn dan ook wat blij dat Payola ‘The Split’ terug op de markt gooit. Nu moet u hem enkel nog kopen. Dan kan u ook die scheut jeugdsentiment voelen opstoten.