Tony Dekker: muziek op de grens

Achtergrond

Een jaar of zes geleden stuiterden wij rond op het debuut van singer-songwriter Tony Dekker. De man plooit prachtige muziek op de grens tussen Canada en de VS, op de grens tussen natuur en cultuur. En dus waren wij net als u erg blij dat Dekker ons land kwam opzoeken voor de ToutPartout Labelnight.

Samen met enkele bevriende zwemmers vormde hij aan het begin van het derde millennium Great Lake Swimmers en gaf hij zijn eerste plaat diezelfde naam mee, een naam die de luisteraar meteen doet wegdromen naar de Great Lakes: enkele grote plassen tussen de VS en Canada. 

Die meren vormen een overgangsgebied dat de hand van de Amerikaanse steden Chicago en Detroit in die van het Canadese Montreal en hoofdstad Ottawa legt. Behalve de Kaspische zee (of beter gezegd: het Kaspische meer) vinden we nergens ter wereld zo'n grensgebied terug. Geen wonder dat dit water inwerkt op de verbeelding van artiesten.

De uit de Canadese staat Ontario afkomstige Tony Dekker, wiens naam wel wat Hollands klinkt, spendeerde zijn jeugd ongetwijfeld aan de rand van deze uitgestrekte vloeibare spiegel. En als we onze fantasie even laten gaan, zien we hem zelfs zitten op een boomstronk temidden van de prachtige, uitgestrekte, Canadese natuur, met de gitaar op de schoot, turend naar de onzichtbare Verenigde Staten aan de andere kant van de plas.

"But I think that music and ideas don't necessarily have borders", zei Dekker in een interview. Het water als vloeibare grensovergang tussen twee landen lijkt de man te inspireren om zijn visie op gedachten en muziek te uiten. Muziek vormt voor hem een open geheel. Een nummer is geen afzonderlijke entiteit, maar veeleer een continuüm zonder grenzen, waarin de emotionele, natuurlijke en historische context ook besloten ligt.

Grenzen ontluiken bovendien contrasten tussen twee delen, en het contrast tussen de eeuwige rust van 's mans Canadese muziek en de hectische Amerikaanse dance-, pop- en rockcultuur lijkt dit te bevestigen. Moving Pictures, Silent Films - de opener van de zo-even vermelde debuutplaat - is de perfect soundtrack bij dit beeld tussen water en land.

Afsluiter Unison Falling Into Harmony van de nieuwe plaat 'Lost Channels' eindigt dan weer in medias res, alsof het nummer, net als een eeuwigstromende rivier, geen einde kent. De gedachte doet wat denken aan de muziek van componist Philip Glass, die steevast minimale, circulaire motieven gebruikt die even plots als ze kwamen, weer verdwijnen.

Dekker wil met zijn muziek opgaan in de natuurlijke en historische omgeving waar de nummers ontstaan zijn, en dat uit zich ook meteen in de ruimtes waar hij zijn nummers op tape zet. Steevast trekt hij zich voor de opnames terug in kerken, rurale schuren of verlaten graansilo's. De stem van Dekker scheert immers de hoogste toppen wanneer er veel natuurlijke reverb op zit. In die lijn zei hij trouwens ook: "My favorite place to play is Grace Presbyterian Church in Calgary."

We hadden hem inderdaad graag in een kerk gezien, al lieten de tuinen en serres van de Botanique hem ook wel tot zijn recht komen.