Tindersticks - 'Past Imperfect: The Best Of Tindersticks ’92-’21'

Wat kan je er nog aan toevoegenals de titel van de verzamelaar van Nottingham’s finest al alles zegt? 'Past Imperfect: The Best of Tindersticks ’92-‘21': enerzijds vind je hier een keure aan de best geslaagde en unieke Tindersticks-songs, anderzijds geeft “Past Imperfect” precies aan waar de frustratie of net de uitdaging lag. Welk liedje is perfect en waar mangelt het heerlijk weg?

Tindersticks begon de wonderlijke tocht in 1993, toen het titelloze debuut in alle sereniteit en vakmanschap bijzonder hard opviel tussen de luid gesproken woorden van pakweg Nirvana ('In Utero'), Smashing Pumpkins ('Siamese Dream') of Afghan Whigs ('Gentlemen'). En eigenlijk zijn ze dat pad nooit verlaten en bleven ze behoedzaam doch gedecideerd aan de rand van het alternatieve circuit mooie, statige songs inkleuren. Ergens ten noorden van Leonard Cohen en Lee Hazlewood.

Maar eigenlijk doet elke vergelijking hen een beetje oneer aan, want Tindersticks is een genre op zich geworden. Dertig jaar bestaan ze intussen en nog steeds is het één van de meest eigenzinnige en koppige Britse groepen aan het melomane firmament. Mompelrock volgens sommigen, loungejazz volgens anderen. Ze dwalen allebei, want is gewoon muziek, de allerbeste dan nog.

En passant is Tindersticks ook mede verantwoordelijk voor het begrip "the Dutch disease". Dat zit zo: in 2010 verliet de Britse band voortijdig het podium van de Effenaar uit onvrede met het rumoerige publiek. Tindersticks, die als onderdeel van het muzikale evenement Cross-Linx 2010 optrad, hield het na krap drie kwartier voor gezien. Zanger Stuart Staples zei tegen het Eindhovense publiek, dat de band zich even zou terugtrekken om te overleggen, maar besloot uiteindelijk het concert stop te zetten. 

Programmeur Tom Ketelaar van de Effenaar repliceerde dat rumoerig publiek tijdens optredens steeds vaker voorkomt, maar dat hij nooit eerder had meegemaakt dat een band daardoor voortijdig afhaakte. Hij vond het besluit van de Tindersticks volkomen begrijpelijk. De mijmerende melancholie van Tindersticks kan geen geroezemoes verdragen. Onbegrijpelijk ook hoe je pakweg twintig euro of meer betaalt voor een concert om het dan met je buurman oeverloos te hebben over de nukken van je baas, de hoogte van je gazon en wanneer je best maait.

Terug naar de bloemlezing die ook de komende Europese concerttour zal inleiden, die ook halt houdt in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel op 2 mei, hopelijk zonder “Dutch disease”. Een tocht doorheen dertig jaar gecultiveerde melancholie in precies twintig songs en zelfs een nieuwe, onuitgebrachte track, Both Sides Of The Blade huisvest. Het was intens in 1993 en eigenlijk is het dat altijd gebleven. Bij wijlen werd er ook behoorlijk aan arrangementen en orkestratie gewerkt, soms intens sober, soms breed symfonisch, maar altijd stond de song centraal.

Het zou ons veel te ver leiden om te zoeken naar hoogtepunten, want elk van de twintig gepresenteerde songs heeft zijn waarde en verhaal en ze hebben alleszins de ambitie uitgesproken dat dat verhaal nog niet helemaal ten einde is. “I think there’s always that feeling that there’s something you haven’t quite grasped yet, musically”, aldus voorman Stuart Staples, die zo perfect beschrijft dat er over enkele decennia misschien nog een 'Best Of Tindersticks ’21-‘41' mag verwacht worden. Als we dat nog mogen meemaken…

Intussen is dit gevonden vreten voor wie nog niets van Tindersticks in huis heeft. Voor alle anderen is er weinig nieuws onder de ondergaande zon (bij Tindersticks schijnt die immers zelden voluit) behalve het eerder genoemde, nieuwe nummer. Mooi carrière-overzicht desalniettemin.