Tien jaar Rilo Kiley ‘Under The Blacklight’
RE:introducing
Van Rilo Kiley is inmiddels al lang geen sprake meer, maar tien jaar geleden stak Jenny Lewis nog het merendeel van haar energie in die band. Dat leverde onder meer ‘Under The Blacklight’ op, de plaat die uiteindelijk de zwanenzang voor de band zou betekenen. Maar (kv) was daarvan op dat moment nog niet op de hoogte en genoot nog steeds met volle teugen.
Boem, paukenslag. Na het uitje met haar ‘ladies only club’ The Watson Twins (beluister dat frisse alt. country plaatje ‘Rabbit Fur Coat’ en snel!) keert Jenny Lewis terug naar het mannenvolk van Rilo Kiley. Voor hun vierde langspeler wist het kwartet uit het überhete Los Angeles een deal met major Warner Bros Records in de wacht te slepen en lijken ze hiermee definitief de pampers, fopspenen en andere babytoys ontgroeid. ‘Under The Blacklight’ werd het gepolijste volwassen broertje van ‘More Adventurous’ uit 2004.
Toegegeven, over het algemeen staan wij niet te springen voor bands die een resolute stijlbreuk verkiezen boven de eerder verdiende undergroundsterren. Toch moeten wij hier op onze passen terugkomen en toegeven dat Rilo Kiley een pracht van een mainstream popplaat heeft afgeleverd. Levend bewijs hiervan is titeltrack Under The Blacklight. De warme eighties synthesizerklanken gecombineerd met catchy, hoekig sixties en seventies gitaargeronk onder de hete adem van Lewis’ zwoele stem hangen het perfecte beeld op van hoe je een rechtgeaard indiehart kan doen overslaan van ongebreidelde opwinding. In dezelfde lijn schilderen we ook graag de verslavende opener en bevallige tweede single Silver Lining af. Driewerf hoera, eindelijk nog eens aangenaam wakker worden met die wekkerradio!
Lewis mag dan wel voor de uitgebalanceerde poppy, bij momenten zeer dicht bij Fleetwood Mac aanleunende, sound gekozen hebben voor deze plaat. Lyrisch laat de diva alsnog een serieus modderspoor na. Zo blijkt het schijnbaar onschuldige en elegante 15 het relaas over een van de pot gerukte chatrelatie tussen een vijftienjarige puber en een perverse man, net oud genoeg om haar vader te kunnen zijn. Het is dan ook niet voor niets dat opschriften als “I.D. Required” en “We Reserve The Right To Refuse Service To Anyone” prijken tussen de talloze welgemikte nachtclubshoots met een centrale, wakende rol voor de hele band in het bijgeleverde boekje. Jenny blijkt dan toch trekjes te hebben van de rebelse furie die ze op het witte doek etaleerde toen Joyce Carol Oats’ bestseller ‘Foxfire: Confessions Of A Gang Girl’ verfilmd werd.
In het funky en groovy Moneymaker bezingt de eenendertigjarige schone -vermoedelijk- haar eigen verleden als kindster-kostwinner ten huize Lewis. Wanneer we vervolgens het gevaarlijk naar disco ruikende Breakin’ Up en de psychedelische sixties countryrockriffs (lees: haast perfecte The Byrds vertaling) van Smoke Detector horen passeren, slaan onze stoppen volledig door. We hebben het zodanig te pakken dat de misstap van het doordeweekse latinopop nummer Dejalo volledig aan ons voorbij gaat, waarschijnlijk door de trance waarin het giftig duistere Dreamworld ons net daarvoor heeft achtergelaten.
Het eindverdict luidt dan ook dat ‘Under The Blacklight’ één van de meest gedurfde maar meteen ook meest geslaagde platen van het jaar moet zijn. Dit mede dankzij een horde muzikanten die hun hoogstaande muzikale kwaliteiten meer dan behoorlijk weet uit te smeren op een met zon overgoten maar stijlvol meesterwerkje.