Tien jaar Lightspeed Champion – ‘Falling Off The Lavender Brudge’
RE:introducing
Volwassen worden. Voor sommigen staat dit gelijk aan het wilde en buitensporige nachtleven inruilen voor een dosis huisje - tuintje - boompje. Anderen houden het dan weer bij een hele boel goede voornemens waar vrijwel nooit gevolg aan gegeven wordt. Nog een andere categorie schijnt plotsklaps een heel ander muzikaal pad te gaan bewandelen. Tot welke van de eerste twee categorieën Dev (voluit: Devonte) Hynes behoort is niet meteen duidelijk. Feit is wel dat hij met zijn Lightspeed Champion de noise, geproduceerd met zijn vorige band Test Icicles, definitief vaarwel zegt.
Het kan verkeren. Waar hoekig, puntig, lawaaierig en chaotisch de juiste omschrijving is voor de muziek van Test Icicles, zijn breekbaar en fragiel de adjectieven die passen bij de songs op ‘Falling Off The Lavender Bridge’ van Lightspeed Champion. Het brein achter beide projecten is nochtans hetzelfde: de vrolijke en gezellig excentrieke - schijnbaar uit Outkast weggelopen - Dev Hynes. Met behulp van Mike Mogis, huisproducer bij Saddle Creek Records, levert hij met zijn eerste solo langspeler een mooi en evenwichtig Americana-/ countryrockplaatje af. Zo eentje dat in één adem dient beluisterd te worden en je de donkere wintermaanden snel doet vergeten.
De valse, instrumentale start van Number One zet meteen de toon voor de radiovriendelijke single Galaxy Of The Lost. Hierop bewandelt Hynes de breed aangelegde songwriterpaden die hem ergens op een kruispunt tussen Bright Eyes en Badly Drawn Boy brengen. In diezelfde lijn liggen kwetsbare songs als Tell Me What It’s Worth, Salty Water en het vintage Everyone Is Listening To Crunk. Opvallend is de tristesse die de stem van de jonge troubadour met zich meedraagt. Geruggensteund door Emmy The Great (herinnert u zich nog de uitmuntende single Gabriel van deze Britse singer-songwriter?) levert dit enkele malen bijzonder aandoenlijke momenten op.
Uiteraard is het muzikaal niet enkel kommer, kwel en melancholie. Zo komt het tien minuten durende epos Midnight Surprise bijvoorbeeld gevaarlijk dicht bij de poppy deuntjes van Belle & Sebastian. Let The Bitches Die doet dan weer sterk denken aan het laatste plaatje van indie-folksensatie Blanche. Terwijl we, ondanks de tekst, helemaal manisch worden van het semi-akoestische Dry Lips. Deze song krijgt dan ook meteen het kroontje van het meest beklijvende en verslavende nummer.
Of Lightspeed Champion een blijver is zullen we nog even moeten afwachten. Hynes is niet meteen de meest betrouwbare persoon als we het over continuïteit en standvastigheid hebben. Wel werd met dit plaatje bewezen dat al de kwaliteiten en de nodige bagage zeker aanwezig zijn om nog straffe(re) dingen te maken. Of klassemuzikanten van bands als The Faint en Cursive beschikbaar blijven is nog maar de vraag. Wel dringen we er in elk geval ten stelligste op aan in de toekomst te blijven experimenteren met een ruim instrumentarium. De occasioneel opduikende pedalsteel, klarinet, cello en strijkers geven het geheel net die extra touch.
Tot slot vermelden we nog even dat de echte liefhebbers van het genre zich best snel naar de platenboer reppen. De eerste oplage van het album bevat namelijk een bonus-cd met enkele zorgvuldig uitgekozen covers van ondermeer Patrick Wolf en Olivia Newton John. Wat op zijn minst een opmerkelijke keuze kan genoemd worden. Wij hadden uiteraard niets anders verwacht.