Tien jaar John Frusciante - 'The Empyrean'

RE:introducing

Tien jaar John Frusciante - 'The Empyrean'

Red Hot wat? The Red Hot Chili Peppers dus, want daarvan was John Frusciante toch wel een belangrijk element. Iets minder bekend is dat de man ook soloplaten maakte. En wat voor soloplaten!

Op 'Curtains', het onbetwiste hoogtepunt uit zijn solocarriere, koos Frusciante voor een kale, akoestische aanpak. 'The Empyrean' is heel andere koek. We hebben hier namelijk te maken met onversneden psychedelica. Opener Before The Beginning klinkt als een ver doorgedreven lsd-trip. We kunnen niet echt over een nummer spreken, gezien het hier gaat om een ruim negen minuten durende gitaarsolo met begeleiding. Het getuigt van lef om de plaat op die manier te openen.

Over geestesverruiming gesproken. We zijn nog maar net bekomen en we krijgen meteen nog een etherisch stuk voorgeschoteld. Frusciante koos voor het sublieme Song To The Siren van Tim Buckley om zijn trip verder te zetten. De prachtige hammondklanken van het orgel op de achtergrond zorgen voor het meest zweverige gevoel sinds de onfortuinlijke vlucht van Steve Fossett.

Op Unreachable zijn het dan weer de snaarinstrumenten die voor de sfeer zorgen. Alle trucs uit de sixties worden nog eens uit de kast gehaald. “Reversed” gitaren vliegen alle kanten op, om nog maar te zwijgen over de wahwah-pedalen. Ondertussen hebben we de queeste naar een conventionele popsong opgegeven.

In Dark/Light laat Frusciante zich gaan met meerlagige vocalen en delays. Het klinkt al spannend door conventionele speakers, maar beluisterd door onze hoofdtelefoon worden we er ronduit paranoïde van. De sterkte van deze plaat moet je duidelijk op het vlak van de productie gaan zoeken.

Heaven is een eerder traditioneel Frusciante-nummer dat perfect op 'Curtains' had kunnen staan. We moeten eerlijk zijn. Zo horen we onze favoriete Pepper het liefst. Dat wil niet zeggen dat we de drang naar experiment uit de overige stukken niet naar waarde kunnen schatten. Meneer Frusciante verrast ons keer op keer. Terwijl de Peppers hun pikante smaak van weleer hebben kwijtgespeeld, wordt Frusciante smakelijker met de tijd.

De originele recensie vind je hier.

20 januari 2019
Dimitri Muylaert