Tien jaar Hot Chip - 'Made In The Dark'

RE:introducing

Ze komen van de andere kant van het kanaal, ze puzzelen graag met elektronica maar smijten ook andere stijlen tussen hun muziek door én ze kunnen het aan om er als nerds uit te zien en tegelijk toch ongelooflijk cool te zijn. Het kan niet anders of we hebben het hier over de heren van Hot Chip. ‘The Warning’ was het ontdekken waard, en dus stonden we te popelen om hun nieuwste in handen te krijgen. ‘Made in the Dark’ is een pareltje met verborgen kantjes en we zullen u meteen verklappen waarom.

Openingsnummer Out at the Picture begint als een trein, zachtjes aan en met veel gezoem. Logischerwijs draaien wij onze volumeknop dan enkele slagen hoger, waarna we horen dat de intro een concertopname is, inclusief geroezemoes van een of ander livepubliek. Twee seconden later spat het nummer uit elkaar en vliegen onze boksen bijna de lucht in. Spaar uw trommelvliezen voor de rest van de cd en let dus toch een beetje op wat die volumeknop betreft.

 

Dat de vijf zich tijdens het opnemen van ‘Made in the Dark’ goed geamuseerd hebben, is duidelijk te horen wanneer ze in Shake a Fist educatief uiteenzetten wat je allemaal kan aanvangen met “the sounds of the studio”. Dat vertaalt zich in een mix van de zwaarste elektrodreunen met daarboven een zanglijntje dat - sorry voor de vergelijking, maar we vonden er geen betere - soms een beetje aan Justin Timberlake doet denken. Maar dan straffer. We zijn nog maar aan het tweede nummer aanbeland, maar het belooft voor het vervolg

 

Verrassing alom als We’re Looking for a Lot of Love opent met het geluid van een kerkorgel en koorzang. Als ze dan toch zo op zoek zijn naar ‘love’, onze harten hebben ze nu al volledig veroverd. Nog zo’n verrassing is Made in the Dark. Heel het nummer straalt de soul van een warme zomeravond uit, niet iets wat je verwacht van de elektronicaknutselaars van Hot Chip, die toch vooral bekend staan voor hun stomende dj-sets. Desondanks is het een geslaagde combinatie die wel meer opduikt op dit album. Het is trouwens niet de enige opvallende stijlbreuk op de plaat. Een simpele rockriff is genoeg om One Pure Thought op gang te trekken, waarna het opnieuw in zijn oude herkenbare funky stijl overgaat.

 

Onze favoriet van het album is Wrestlers. Leuke stemmetjes en een tof melodietje dat nog dagen blijft hangen. Maar wat het nummer helemaal geniaal maakt, is een stukje omgedraaide zang. Of het hier echt om een satanische boodschap gaat, is niet duidelijk. Het hele boeltje terugspoelen is de boodschap. Hot Chip heeft nog meer humor en dat bewijst Don’t Dance. Probeer dat bevel maar eens uit te voeren en stel vast dat zoiets onmogelijk is. Het nummer swingt er namelijk net iets te veel voor.

 

Whistle For Will en In the Privacy of our Love zijn dan weer twee rustige pareltjes. Hot Chip is blijkbaarvan plan om tijdens een concert eens op hun gemak achter een pianootje te kruipen. Het ziet er naar uit dat ze dat bovendien in schoonheid gaan doen, en zo eindigt ook dit album. Het jaar van het zwijn is gelukkig afgelopen, het is misschien eens tijd om aan het jaar van Hot Chip te beginnen?

 

De originele recensie vind je hier.