Tien jaar BonIvers 'For Emma, Forever Ago'
RE:introducing
Zowat tien jaar geleden verscheen ‘For Emma, Forever Ago’ van Bon Iver. Nog steeds maakt de plaat de nodige indruk. Dit is wat wij er toen over schreven.
Het is winter. Een man zet een punt achter zijn relatie. De groep, waarin hij al een aantal jaren speelde, split. Hij trekt zich, als een gewond dier en doodziek aan de lever, terug in de blokhut van zijn vader in de besneeuwde bossen van Wisconsin. En hij neemt er een plaat op die hij opdraagt aan zijn eerste grote liefde, die al die jaren door zijn hoofd is blijven spoken. Dit is het verhaal achter ‘For Emma, Forever Ago’ van Bon Iver, een plaat die even uniek en doordringend klinkt als het verhaal doet vermoeden.
Dit scenario, dat je bij het beluisteren van de cd zo voor je ogen ziet afspelen, laat zich lezen als een goede roman. Of het is gewoon een leuk promopraatje bij de cd, zo je wil. Het was alleszins de harde realiteit voor Justin Vernon in de winter van 2005. Hij overleefde vier maanden op hertenvlees van twee dieren, die hij zelf doodde, en hij ging zijn demonen te lijf met negen nieuwe songs die hij meteen opnam zonder hulp van buitenaf.
Van bij het eerste nummer Flume heb je als luisteraar het gevoel dat Vernon bij je op de schoot kruipt en zijn ziel al fluisterend blootlegt. De instrumentatie is sober en de hoge falsetstem maakt het geheel nog kwetsbaarder.
De man speelde ieder instrument laagje voor laagje in en iedere noot de je hoort is een stap dichter naar zijn redding of verdoemenis. In Lump Sum zorgen de ijle achtergrondzangen en de reverb op de stem voor een sacraal gevoel. En dat is niet de enige keer dat je de indruk krijgt dat er zich hogere krachten gemoeid hebben met deze cd, want het resultaat is van een zeldzame kwaliteit.
De rauwe eerlijkheid van Skinny Love doet van bij de eerste luisterbeurt denken aan Springsteen’s 'Nebraska', terwijl The Wolves (Act I And II) en Blindsided zich meten met het werk van Elliott Smith. Het instrumentale, op drums en gefluit gestoelde Team is het enige rustpunt tussen de diepgravende teksten.
Toch is dit geen loodzware cd. De trompetjes in For Emma laten de zon zelfs even schijnen in de donkere blokhut, en de afsluiter Re:stacks (zo genoemd omdat de harde schijf met de eerste opname van het nummer kapot ging onder een laag sneeuw) klinkt hoopvol te midden van de verhalen over verloren liefdes en gemiste kansen.
'For Emma, Forever Ago' is een plaat die beter wordt bij iedere luisterbeurt en haar geheimen maar mondjesmaat prijs geeft. Ze werkt verslavend, als een liefde die je niet kan loslaten ook al doet ze je pijn. Een onmisbaar werkstuk.