Tien jaar Animal Collective 'Strawberry Jam'

RE:introducing

Op 10 september wordt ‘Strawberry Jam’ van Animal Collective tien jaar oud. Panda Bear zou geïnspireerd zijn door het staren naar een pakje aardbeien op een vliegtuig, waarna de band hun meest toegankelijke plaat tot dan toe maakten. Onze man was er weg van; of toch van het eerste half uur. Of toch ook weer niet. Enfin, u leest het zelf wel.

Hij heeft gezworen zijn baard niet meer te scheren, dus hangt die als een sjaal rond zijn nek. Hij stinkt, maar zijn lach ontroert ons. Daarna begint hij te praten tegen de vijf trollen die rond hem dansen. Zij dragen allen geen broek. We vragen ons af of die aardbeienconfituur van deze ochtend nog wel goed was. Of hebben we gewoon iets te veel naar Animal Collective geluisterd?

Ergens op een groezelig Waals festival zagen wij het geschifte dierencollectief eens optreden. Een kwartier hielden we het vol. Misschien hadden we verwacht dat ze meer gingen klinken zoals op hun album uit 2005 ‘Feels’, in plaats van die explosie van noise en atonale klanken die ze toen op ons lieten afstormen. Velen gaven ons achteraf trouwens ongelijk. En ja, wij wisten dat de band vooral een experimenteel verleden had. Maar wij houden nu eenmaal van mooie liedjes. Om maar te zeggen dat onze liefde voor Animal Collective toen toch wat bekoeld was. Maar dankzij ‘Strawberry Jam’ verklaren wij nu officieel ze weer in onze armen te nemen. Toch voor even.

Als wij deze band in drie woorden zouden moeten beschrijven – niemand die ons zoiets zou opleggen, maar kom – dan schieten de woorden “jaren 60”, “psychedelisch” en “kinderlijk” ons als eerste door het hoofd. Luister maar eens naar openingsnummer Peacebone. Een monotone technobeat waarover naïeve deuntjes gezongen worden. En de achtergrond wordt volgestouwd met geluiden. Bij alle nummers wordt die formule zo goed als gekopieerd.

Mocht er elk jaar nog een Woodstock bestaan - dan hebben we het niet over die schaamteloze jaren-90-variant - dan zou Animal Collective onmiddellijk een plaats op het hoofdpodium krijgen. Nummers als Unsolved Mysteries en Chores zouden evengoed B-kantjes van The Beach Boys kunnen zijn: Brian Wilson die eens iets anders probeert. Ultra-psychedelische pop of zoiets.

Maar na het vijfde nummer Fireworks is het voor ons genoeg geweest. Het plaatje is 27 minuten ver, nog een kwartiertje te gaan, maar de kinderlijkheid waar we in het begin volledig in meegesleurd worden, slaat dan om in ergernis. Verklaren kunnen we het niet helemaal, maar het pseudo-dromerige # 1, het rockerige en daarmee uit de toon vallende Winter Wonderland en het ontsporende Cuckoo Cuckoo zijn ook meteen de minste tracks van het album.

‘Strawberry Jam’ is naar ons gevoel dus gewoon te lang. 43 minuten is best te behappen als het om een modale singer-songwriter gaat, maar Animal Collective vraagt zoveel van je aandacht dat je na vijf nummers gaat smeken om wat rust, maar die komt niet. Ons advies? Luister de eerste vier nummers eerst, zet even iets anders op, en ga dan verder met de rest van de songs. Dan is ‘Strawberry Jam’ een meesterlijke plaat.