Tien jaar Adele - '19'

RE:introducing

Tja, of die wereldplaat er effectief gekomen is? Oordeel daar zelf over, maar tien jaar geleden viel ze toch al wel op, die Adele. Hieronder lees je onze recensie.

 

 

“Weer eentje uit de Brit School”, horen we u denken. En ja, Adele deelde inderdaad de schoolbanken met Amy Winehouse, Katie Melua, Kate Nash en Luke Pritchard van The Kooks. Bovendien won ze een prestigieuze Brit Award nog voor haar plaat zelfs ook maar in de rekken lag. Voor sommigen een reden om haar meteen tot nieuwe superster te bombarderen, voor vele anderen een excuus om zonder scrupules aan het “Adelebashen” te slaan. Maar wat staat er nu werkelijk op ‘19’?

 

Een eerste luisterbeurt in gezelschap van het cd-boekje laat ons een wat mollig meisje van negentien zien, met een mooie stem, veel mascara en een goede stylist. De marketingmachine achter Adele is goed geolied, laat daar geen twijfel over bestaan. Anonieme liedjes glijden voorbij zonder noemenswaardige hoogte- of dieptepunten. Virtuoze muzak, zullen we maar zeggen, doorspekt met lichtjes irriterende stemacrobatieën. Adele wordt de nieuwe Amy Winehouse genoemd, maar haar muziek is lang niet zo spannend en overweldigend. Qua stemgeluid leunt ze overigens dichter aan bij Joss Stone.

 

Toch nestelen enkele liedjes zich al snel in ons hoofd en dan in de eerste plaats de single Chasing Pavements, dat heerlijk grootse musicalarrangementen met strijkers bevat. Bij het refrein verwacht je schitterende sterren uit de hemel te zien vallen en mannen in kostuum die op de achtergrond een zwierige choreografie uitvoeren. De bijhorende videoclip is inderdaad een moderne allusie hierop: de protagonisten zijn twee verkeersslachtoffers die liggend op de stoep met elkaar dansen. Ook het openingsnummer Daydreamer laat zich in positieve zin opmerken. Niet toevallig koos Adele dit liedje voor haar optreden bij Jools Holland. Het is speels, gevarieerd, ontbloot tot het essentiële. Dit zou niet misstaan op een cd van Emiliana Torrini.

 

‘19’ staat vol met liefdesliedjes, maar clichématig zijn ze niet, in tegenstelling tot wat gruwelijke titels als Crazy For You, First Love en Make You Feel My Love doen vermoeden. Die laatste is overigens een cover van Bob Dylan. Het coveren gaat Adele best goed af, zoals ook haar genietbare versie van Last Nite van The Strokes, te zien op YouTube, bewijst.

 

We kunnen criticasters, die Adele een “samenraapsel van recente hypes” noemen, echter niet helemaal ongelijk geven. Dit meisje moet duidelijk haar eigen geluid nog vinden.

Is ‘19’ een wereldplaat? Nee, daarvoor moeten we te veel moeite doen om erin te komen. Als je goed luistert, zitten de nummers op ‘19’ best goed in elkaar, en sommige liedjes hebben ook een stek op onze ipod gevonden, maar door de band genomen blijven ze nogal saai.

 

Geef het meisje een kans om te groeien, laat haar een goede, niet te gladde producer tegenkomen en wie weet komt die wereldplaat er toch nog.

 

De originele recensie vind je hier.