Thunder - 'The Greatest Hits'
RE:introducing
Handen hoog in de lucht als de naam Thunder een belletje doet rinkelen. De Londense hardrockband heeft in de jaren negentig een bloeiende periode achter de kiezen, waarbij namen van beroemde, vriendschappelijke acts als Aerosmith, ZZ Top, Whitesnake, Van Halen, Bon Jovi of Def Leppard niet mogen ontbreken. Hoewel het - al dan niet vrijwillig - onderling switchen van bandleden de stempel “vriendschappelijk” misschien enigszins verhindert. Want zoals elke softe hardrockband kent ook de geschiedenis van Thunder perioden van glorie en verval. En daar is dit lijvige tijdsdocument, dat een dertigjarig bestaan viert, natuurlijk een mooie weergave van.
Tip: haal al de bovenstaande bandnamen door de blender en dan heeft u een mooi beeld van de muziek van Thunder. Dankzij de chronologische volgorde van de songs op deze dubbele verzamelaar, mag u als luisteraar mooi meegroeien met de band. Vanaf de allereerste, typische headband hardrocksong Dirty Love (ooit zelfs gecovered door Johnny Halliday) tot een typische akoestische groeiballade als Right From The Start, met nostalgisch terugblikkende zang. Van lange haren, gescheurde jeans en jankende V-gitaarriffs, die tegen de hoge stem van David Bowes op strijden, tot sfeervolle bluesrockers die een band met meer wasdom typeren.
Thunder is duidelijk een band met veel gezichten en koppelt vlotte riffs en melodieën aan gemakkelijke, netjes binnenglijdende songs. Gitaarsolo’s zijn afgemeten en welgeplaatst, stoere riffs staan waar ze moeten staan en melodieën kennen het nodige “let’s kick some ass”-gehalte. En dat geldt zowel voor meer powerpsychedelicamomenten als voor de softe loveballads, want ook die deelt dit gezelschap volop met de genregenoten. Zo zit er een beetje Thunder in elk van ons. En in elke ninetiesgitaarmetalband die je kan opnoemen, wat het meteen overbodig maakt om songs uit deze bijna dertig tracks tellende dubbelaar te lichten. Hoewel... De bijna gospelachtige Low Life In High Places met die fantastisch openbarstende gitaargroove moet u bij deze toch even snoeihard beluisteren en beleven. En doe gerust hetzelfde bij Just Another Suicide – een ode aan Diana en haar choquerende (niet suïcidale) dood.
En dan de keerzijde: zo scherp de eerste schijf, zo vervelend klinkt de tweede. Thunder doet immers niet meer dan een herhalingsoefening en een opeenstapeling van alle rockclichés. Met het verschil dat songs langer worden uitgesleten en nodeloos gerekt, mede dankzij de vaak overbodige toevoeging van Hammondorgel. Enige zekerheid: de hoge, forse vibratostem van Bowes neemt met de jaren niet af. De scherpte van de gitaren helaas wel. Maar als toetje krijgen de fans niet enkel de charitysingle en Stones-cover Gimme Shelter als aanvulling (iets vetter uitgesmeerd dan het origineel met kronkelende gitaarsolo’s), maar ook een schijfje van een akoestisch benefietconcert vorig jaar. Al lijkt het wel of in dit MTV Unplugged-achtige kader een compleet andere, bluesminnende band aan het woord is. In elk geval biedt dit lijvige tijdsdocument meer dan muzikale materie genoeg om een aantal uren lekker door te donderen.