The Times - 'Go! With The Times'
RE:introducing
Probeer even mee enkele tijdssprongen te maken. Het Britse The Times was een project van spilfiguur Edward Ball met steeds wisselende bezetting in de jaren tachtig. De band maakte niet enkel een vette knipoog naar de Mod-cultuur uit de jaren zestig, maar kende in de jaren negentig (samen met de heropflakkering van deze levensstijl) ook een revival. Dik dertig jaar later, wordt één van de doorbraakplaten en de eerste met Ed aan de micro opnieuw afgestoft. Hoeft het dan te verwonderen dat ‘Go! With The Times’ anno 2018 een beetje archaïsch overkomt?
Die mindset moet je wel even vasthouden, als je aan dit album begint. Denk The Kinks, The Who, The Yardbirds, The Small Faces … de hele lading Engelse bands die gretig uit de Amerikaanse rhythm and blues graaide om er een eigen vlotte gitaarpopvariant uit te distilleren. The Times aka Edward Ball heeft er destijds in elk geval aardig wat inspiratie uit geplukt; wat inhoudt dat het dozijn liedjes op deze plaat niet enkel een stevige sprong terug in de tijd zet, maar ook qua opnamekwaliteit bewust teruggrijpt naar termen als “mono” en “beperkte techniek”; iets wat we nu zonder excuus tot het niveau van de demotape denigreren. Het is maar om even mee te nemen.
Maar in dit landschap van vlakke troms, scherp jengelende gitaar en quasi verdwenen baslijnen, schuilt ook wel een verhaal van vlot grijpende melodieën, swingende ritmes en gezapige, tweestemmige zanglijnen. Nu durft rechterhand en bassist John East bij dat laatste ook al wel eens een steek te laten vallen door in I’m With You een clash van totaal foute akkoordcombinaties uit te vinden.
Maar het heeft wel iets, dat eigenwijze en authentieke karaktertje van deze muziek. Ook al is de Mod-vibe hier nooit doorgebroken, toch is het gemakkelijk om een beeld te vormen bij de woorden van Your Generation van Generation X, dat hier gecoverd wordt (“Might take a bit of violence / but violence is not our stance / … / your generation don’t mean a thing to me”). Of bij titels als My Andy Warhol Poster, Dressing Up For The Cameras of Pinstripes. Juist: attitude te prefereren boven muzikale skills. Want op muzikaal gebied gaat het natuurlijk om hapklare rock-’n-broll.
De verdienste van The Times is om in dit beperkte muzikale kader toch te werken met tempowisselingen, structuren die zelfs vier minutensongs boeiend kunnen houden of een meer gewaagde gitaarsolo links of rechts. Het grote probleem is dat de enige verhitte hanen die destijds kraaiden rond deze muziek, de Mods zelf waren en daar een stevige stap in de eenentwintigste eeuw niet veel meer van over blijven. Aangezien ‘Go! With The Times’ destijds al geen kat heeft beroerd, zal dat nu niet anders zijn. Ook al heeft ene Alan McGee van het gerenommeerde Creation Records lange tijd geprobeerd kunstmatig leven in deze band te pompen en mag er nu sprake zijn van iets als “cultstatus” of “verzamelobject”. Een kostje voor liefhebbers dus.