The Stranglers, een herontdekking
Achtergrond
De nieuwe plaat van The Stranglers, ‘Giants’, vindt u binnenkort terug in deze kolommen. Maar als opwarmertje stuurde een gulle platenfirma ons al de cd ‘Acoustic In Brugge’ en de dvd ‘Rattus At The Roundhouse’ – beiden reissues, en beiden straf genoeg om onze interesse in deze band opnieuw te wekken.
Echt helemaal ondersteboven zijn we nooit geweest van groepen als The Smiths, The Clash of The Stranglers. Hoewel ze de branie van de punk vaak succesvol combineerden met intelligentere teksten en vaak verfijnde poprockarrangementen, misten we toch vaak iets van heilig vuur. Kan dat aan de jaren tachtig gelegen hebben? Plastic klank was immers in, de opkomende cd kreeg meestal het labeltje “AAD”, “ADD” of “DDD” mee. En dat laatste moest het kwaliteitslabel zijn: digitaal opgenomen, gemasterd en gedragen.
De keyboardklanken uit die tijd zijn minder mooi oud geworden dan de Hammond, de Rhodes of zelfs de mellotron. De gitaren gingen door transistorversterkers die minder vervormden dan lampenversterkers en dus een "beter" geluid gaven - HiFi was al een paar jaar in opkomst. In elektronicamagazines werden lampenversterkers als prehistorisch, onpraktisch en onnauwkeurig afgedaan; dat klopt natuurlijk allemaal, maar de muzikaliteit van zo 'n vervormende lampenbak haal je nooit met een HiFiversterker die maar 0,00001% vervorming geeft. Wisten ze veel toen - beenwarmers en nektapijten waren toen het summum van stijl.
En dat is dan meteen ook de reden waarom we u deze (en oudere) liveplaten van The Stranglers aanraden: de al te gladde en zielloze productie van sommige platen maakt plaats voor de rauwheid van pubrockers, die toch wel legendarische bas klinkt nog vuiler, en de energie spat ervanaf. Na de (“elektrische”) dvd ‘Rattus At The Roundhouse’ vraag je je af of dit inderdaad de groep is die zijn grootste hit had met Golden Brown.
Wat ons betreft is niet die song de grootste hit van The Stranglers, maar wel het duo No More Heroes en Always The Sun – dat laatste krijgt op de ‘Acoustic In Brugge’-cd een beklijvende weergave. No More Heroes heeft één van de prachtigste openingszinnen in de rockmuziek: “Whatever Happened to / Leon Trotski? / He got an ice pick / That made his ears burn!” – ook de opzwepende schier nooit eindigende keyboardriff en die oorschijnlijk simpele, zwaar pompende baslijn zijn de waarmerken van The Stranglers. Ook Always The Sun kan bogen op een memorabele melodie, al ligt de originele productie wat te dicht tegen pakweg Cindy Lauper. De latere live-versie is stukken beter.
The Stranglers hebben nog steeds een grote aanhang en dat begrijpen we nu wel. Ze zijn ook één van de weinige bands die succesvol een paar leadzangerwissels hebben doorstaan na hun hoogdagen. De intensiteit, de lol en de degelijkheid zijn nog steeds aanwezig. We kunnen ze u alleen maar van ganser harte aanraden, live en op plaat. Het is lang geleden dat we nog zo positief verrast werden door een groep die we eigenlijk al kenden. En we hopen van u hetzelfde.