The Pains Of Being Pure at Heart

Achtergrond

Necrofilie, een verjaardagsfeestje en een kortverhaal. Ziehier de ontstaansgeschiedenis van The Pains of Being Pure at Heart in een notendop. De vier jongelingen uit Brooklyn diepten een geluid op dat nooit echt uit de obscuriteit is geraakt, maar bewijzen nu met hun debuutplaat dat je met aanstekelijke melodieën veel vermag. Heel veel.

Seks met dode mensen bepalend voor een stelletje pubers met een zuiver hart? Dat klopt. Zanger/gitarist Kip Berman en bassist Alex Naidus vonden elkaar in hun liefde voor de song Paint A Rainbow van My Bloody Valentine. Een luchtige melodie, groezelige gitaren en lyrics als "Eyes of red and lips of blue / Its cold and safe inside of you". Het zou de blauwdruk worden voor de muziek van The Pains of Being Pure at Heart.

Samen met toetseniste/zangeres Peggy Wang besloten Berman en Naidus een gelegenheidsconcert te geven voor Wangs verjaardag. Dat beviel hen zo goed dat ze besloten om samen verder te gaan en op zoek te gaan naar een drummer. Die drummer vonden ze in Bermans huisgenoot Kurt Feldman, en de groep was compleet.

De groepsnaam ontleenden ze aan een kortverhaal van één van Bermans vrienden. De kern van het verhaal: de tijd dat je jong bent en al je vrienden rond je hebt, is de belangrijkste periode in je leven. Een idee dat doorsijpelt in het concept van The Pains of Being Pure at Heart en in vrijwel al hun songs. Zeg trouwens nooit uit luiheid 'The Pains', want daar hebben TPOBPH een bloedhekel aan.

Muzikaal typeren ze zichzelf als volgt: "Imagine if The Ramones traded in their leather jackets for anoraks, or Stephen Pastel actually threw Aggi off the bridge and married Black Tambourine's Pam Berry and had four babies that formed a pop band in 2007." The Ramones zijn natuurlijk alom bekend, The Pastels en Black Tambourine hebben met hun donkere indiepop nooit het grote succes gekend.

Dat laatste vinden The Pains of Being Pure at Heart een stuitende onrechtvaardigheid, die ze eigenhandig proberen recht te trekken. Met succes, want hoewel ze in se klinken als een noisepopgroep uit eind jaren tachtig / begin jaren negentig, zijn ze momenteel een van de lievelingen van de alternatieve muziekpers.

De hoofdreden daarvoor is de aanstekelijkheid van hun nummers. Elke song die ze produceren, blijft meteen in je hoofd hangen. En dat is waar goede popmuziek toch om draait.

Op maandag 25 mei speelt het gezelschap ten dans in Trix. Wij hebben drie duotickets klaarliggen voor de snelste mailers naar info@damusic.be. In het onderwerp lezen we graag 'The Pains'.