The Next Big Thing on Tour: say hi to ‘High Hi’!

Achtergrond

Ze zijn met z’n zessen, en als het van managementsbureau Keremos afhangt, zit de nieuwe dEUS of Balthazar ertussen. Als concept torst The Next Big Thing een naam die door z’n borstklopperigheid tot enige achterdocht noodt. Edoch wij zagen tijdens deze rondreizende opendeurdag heel wat moois in Gent en Zele. Weze het dan dat minstens de helft van deze bende nog een  kluif heeft aan het (verder) ontwikkelen van een eigen smoel.

The Next Big Thing on Tour: say hi to ‘High Hi’!



St. Grandson

Een band die we met veel belangstelling volgen sedert hun prilste concerten. De Beloften 2012 was een van hun eerste podiumuitstappen en ze maakten toen al indruk. Drijvende kracht Benjamin Decloedt bracht z’n ijle singer-songwriterpop eerst als duo, daarna solo en nu dus met een volledige band. En die evolutie is een goeie. Decloedt staat nu voor de keuze: kiezen voor het makkelijke (aandachts-)gewin met huiskamerconcertjes en een handjevol zwijmelende tienermeisjes of resoluut deze nieuwe horizonten (en z’n eigen rol als frontman) verder verkennen.

Wij hopen van harte dat hij resoluut voor de tweede optie gaat. De elektronica, de beats, de getriggerde drums en de dynamiek van deze voortreffelijke groep doen z’n muziek duidelijk deugd. Volwassener, gebalder en pakkender. Het concert in Charlatan ging nog wat gebukt onder groeipijnen en technische mankementen. Desalniettemin kon St. Grandson tijdens de kick-off in Gent bogen op een paar van de beste songs (Midnight Swim en Steinway Grand) én de meest ontwikkelde eigen popsound van de hele avond. In JH Juvenes in Zele waren ze er niet bij en dat was jammer: St. Grandson zorgde voor frisheid in de line-up. Decloedt en z’n jongens en meisjes duiken rond deze tijd de studio in met dEUS drummer Stéphane Misseghers. Een samenwerking die, zo vermoeden wij gensters zal slaan. Op voorwaarde dat die band blijft.

ShyLips

De beste (mannen-)stem van de avond: een kruising tussen Lord Byron en Jeff Buckley. En zo klinkt hij ook, Jente Pironet. ShyLips combineren de romantiek en 19de-eeuwse dandyeske referenties van The Libertines met een encyclopedische muziekkennis en massa’s talent. Hoewel niet iedereen er zo scheen over te denken, vonden wij Shylips – niet te verwarren met de Zweedse indieband The Shy Lips’ – bepaald indrukwekkend . Qua klank nog erg schatplichtig aan de Grote Voorbeelden, jazeker, maar wat een stem, wat een looks, wat een présence en gedrevenheid. En wat meer is: ShyLips beschikt over minstens een handvol niet-evidente prachtsongs boordevol stemmings- en tempowisselingen. Broekjes van tweeëntwintig die King Crimson als een van hun belangrijkste inspiratiebronnen doen opdraven? Live sensatie Shylips komt er – vingers in de neusgaten – mee weg. Grote Klasse.

Yawns

De prijs voor de moedigste naam gaat in elk geval naar ‘Yawns’. Ze maken instrumentale, psychedelische garagerock, verpakt in tònnen reverb en hun bandnaam lijkt een opgestoken middelvinger naar woordspelige rock concours journalisten.  Ergens in het repetitiekot van Yawns zit een cd van Tame Impala op ‘endless repeat’ geblokkeerd in de player, vermoeden wij. En bij the mamas en the papas van Yawns zijn dat wellicht The Byrds en Buffalo Springfield. Hoedanook: goeie smaak alom. Het eerste kwartier waren we helemaal mee, vanaf de zestiende minuut begon de formule wat sleet te vertonen en verder dan een héél half uur, draagt de actieradius van Yawns voorlopig nog niet. Inzet en podiumspektakel genoeg, alleen willen de songs vooralsnog niet mee. Een beest van een ep zit er wel al in. Nu het live nog wat spannender maken. Of gratis mushrooms uitdelen, natuurlijk, dat kan ook.

Humble Flirt

‘Humble Flirt’. Het zou de titel kunnen zijn van een vroeg Balthazar nummer, eentje uit de tijd van ‘Bathroom Lovin’, toen de band nog zoekende was naar een stijl en een onderscheidend geluid.  Zanger/drummer Bart Wonne heeft het timbre en de frasering van Jinte Deprez en ook de songs doen qua sfeer en structuur nogal denken aan het werk van de Kortrijks-Gentse überpopgroep. Dat gezegd zijnde: een songs schrijven kunnen ze. En het live brengen al evenzeer.

Humble Flirt maakt opwindende, springerige pop-met-verrassingen. Er mogen nog wat meer weerhaakjes aanzitten, het mag allemaal nog net iets mìnder met twee woorden spreken. Maar ze zijn op de goede weg. Af en toe kunnen we ons af en toe niet van de indruk dat Wonne misschien beter voor zingen òf drummen zou kiezen. Hij doet het allebei uitstekend, maar als beide niet tegelijkertijd deed, viel misschien op beide vlakken live nog net iets meer te beleven.

En dat de Balthazar-saus er vooralsnog een iétsje te dik opligt, beseffen ze bij Humble Flirt ook wel. Voor hun laatste song jatten ze bij in Gent wijze van grap een volledige Balthazar intro – u mag zelf raden dewelke. Wij konden er om glimlachen – kamerbreed zelfs - maar opgelet jongens: ironie is een gevaarlijk wapen wanneer ze in de verkeerde handen terechtkomt.

WHIZ

‘WHIZ’ lijkt niet alleen fonetisch een beetje op ‘Weezer’, ook hun muziek, bijzonder catchy ongecomplexeerde powerpop is geen klein beetje verwant aan die van het nerdy viertal uit LA. Geen gròte groep, maar wel een goeie. Ook uit het Pavement-vaatje wordt rijkelijk getapt en een van de WHIZ kids lijkt zelfs een beetje op de jonge Stephen Malkmus. Maar zolang ze klinken zoals ze doen, maken wij geen bezwaar. WHIZ is het soort bandje dat je er als organisator maar al te graag bij wil clubfestivalletjes: gasten die met haast naïef enthousiasme, zonder pretentie en met een stel ongecomplexeerde maar vaardig in elkaar gedraaide songs meteen de vlam in de pan doen slaan. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. En wij éren WHIZ, laat dat duidelijk zijn.

High Hi

Er is één ding dat ze niét – of veel te weinig – hebben bij Keremos. Op de nieuwe Bangles of Belinda Carlisle zitten we niet meteen te wachten, maar een scheut L7 of The Runaways dat had gerust gemogen. De jongens van Yawns en Shylips brengen op smaakvolle wijze hulde aan het verleden maar meidengroepjes die hetzelfde doen, komen we maar niet tegen, tijdens onze nachtelijke omzwervingen. En zelfs frontvrouwen zeijn een zeldzaamheid. Bij St. Grandson mochten een paar piepjonge deernes tweede viool spelen – al was het dan op een cello – maar Ann-Sophie Ooghe van High Hi is de enige frontvrouw op de Next Big Thing affiche.  De enige, maar wat voor één!

A star is born, geloof ons. Samen met haar twee maatjes haalt Ooghe moeiteloos de wisselbeker van ‘Biggest Next Thing’ binnen. Hoe verdienstelijk de anderen (met St. Grandson en Shylips op de tweede en derde plaats) ook waren, ze staan zelfs niet mee op de finishfoto. Eigen sound, eigen – donkere – sfeer, attitude, en een goddelijk-bezwerende, lage rockstem - dat chorus-effect op de stem is een meesterlijke trouvaille - die op geen enkele andere lijkt. Bekijk hun ‘Tommy’ en trek uw conclusies. Na deze Next Big Thing Tour, reist High Hi in november door België en Nederland met Novastar in het nà-programma. Mis ze niet.

Next Big Thing on Tour, nog tot begin december te beleven in jeugdhuizen langs Vlaamse wegen.  

Check hier de speeldata.

10 oktober 2014
Peter Lissens