The Kids - 'The Kids' + 'Naughty Kids'

RE:introducing

The Kids - 'The Kids' + 'Naughty Kids'

Exact veertig jaar geleden gooide de beroemdste punkband van België de maatschappij omver met zijn fenomenaal titelloos debuut. Wat minder geweten is, is dat de band hetzelfde jaar nog een tweede album uitbracht dat altijd een beetje in de schaduw is blijven staan van ‘The Kids’. Label Starman bundelt in deze opmerkelijke heruitgave beide legendarische albums en gooit er nog wat extra bonustracks bij te grabbel.

Deze heruitgave is onderdeel van een groter geheel, met name een tentoonstelling over deze Antwerpse punklegende met subtitel “Punk, Beeld en Storm in Antwerpen 1978-2018” waarin zowel de ziel als de tijdsgeest rond het fenomeen The Kids wordt blootgelegd. Punk, punk en punk dus.

In zijn oervorm ging het dit trio rond Ludo Mariman immers om gal spuwen, onrust stoken, ... een muzikale uitlaatklep voor maatschappelijke ontevredenheid. De eerste punkgolf met boegbeelden als Johnny Thunders, Stiff Little Fingers, The Ramones of The Damned was niet meer dan een rock-’n-roll op speed. Johnny B Goode in de sneltrein. Zoiets. Nogal rechttoe rechtaan. Tenzij Danny De Haes uit zijn bas een extra melodieuze kronkel haalt zoals bij de singalong Do You Love The Nazis. Of tenzij de gitaar even hoog aan het jengelen gaat in Dead Industry – de meerwaarde van Luc Van De Poel die vanaf de tweede plaat het trio vervoegde. In elk geval primeert energie boven esthetiek. “Money is all I need” of “I don’t care”, een keer of twintig gescandeerd in een twee minutensong.

Dat dit rauw, puur en het echte spul is, lijdt geen twijfel. Kort, krachtig, enkele akkoorden en veel meezing- of meebrulwerk in klassiekers als Rock Over Belgium  of Fascist Cops, die vandaag nog steeds trots rechopstaan. Dat The Kids met deze knallers meteen wereldwijd aanzien genoot, heeft alles met die “street credibility” te maken. Mariman die terecht zijn gal spuwt in het giftige, kort gebekte Razorblades For Sale, of die oprecht waakt over een vrij trots anthem This Is Rock ’n Roll, ooit nog gecoverd door een pril trashmetalbandje genaamd Metallica.

Dus ja, dit is een unicum. Een tijdsdocument. Een stuk unieke vaderlandsgeschiedenis (dat zich tegen het vaderland zelf afzet). Mooi opgesmukt met foto’s en notities uit de begindagen. En nee, dit is geen muzikaal mirakel, geen There Will Be No Next Time of item dat het hoofd van de jeugd op hol zal doen slaan. Dit is The Kids. Hoe het ooit was. Maar hoe het ook nu nog steeds is. “Punk is not dead”, zeggen we dan.

10 oktober 2018
Johan Giglot