The Bloody Beetroots - Best Of... Remixes
Achtergrond
Ze zijn onderdeel van de generatie muzikanten die via het internet hun weg vonden naar hun publiek. Hun agressieve remixes vielen daar al snel op tussen het brave elektrogeneuzel. The Bloody Beetroots mogen doorgaans loud as hell klinken, op stompzinnigheid zul je hen niet snel kunnen betrappen. Loos gaan met hersenen dus.
Dat ze voor degelijkheid gaan, bewezen ze ook met hun album 'Romborama' waarop elektro hand in hand ging met hiphop, oude rave en zelfs flarden klassiek. Bob Rifo en Tommy Tea, de mannen achter de maskers, hebben niet meteen oogkleppen op en dat voel je snel in hoe ze nummers weten aan te pakken. Zij gaan verder dan wat beats op een rijtje zetten, een mooie op- en afbouw construeren en een toffe break in elkaar knutselen. The Bloody Beetroots hebben lak aan regeltjes en dat hoor je eveneens in hun remixes.
Deze achttien nummers tellende 'Best Of... Remixes' is maar een kleine greep uit het remixoeuvre van de twee Italianen. Tijdens hun bloghype werden ze zo vaak gevraagd dat ze op een jaar tijd meer dan dertig remixes maakten. Er zijn er dus nog heel wat op de plank blijven liggen. Er staan dan ook een paar stevige parels op deze verzameling. Een constante in dit werk is dat ze steevast elk nummer van begin af aan terug aankleden en er een stevig potje distortion overheen gooien.
Vaak slagen ze erin het slachtoffer een extra dimensie te geven. Luister maar eens naar de intro van Can't Stop Me Now van Goose. Het origineel mag dan niet slecht zijn, The Bloody Beetroots maken het harder, faster, stronger en misschien zelfs better. Een waar handelsmerk want ook Tiga, Etienne De Crecy, Sound Of Stereo en zelfs Robyn moeten de duimen leggen tegen al dat geweld.
Behalve het uitdelen van enkele mokerslagen werkt hun formule ook met de nodige knipogen. Zo bereikt hun versie van Baseball Bat van Hervé het niveau "hilarisch". Het rijt zichzelf op zo'n danige manier open dat je er bijna om moet lachen. Ook Proxy's Who Are You? leent zich als soundtrack van een genietbare horrorfilm. Het is balanceren op een gevaarlijk randje, maar daar weten zij duidelijk mee om te gaan. Enkel naar het einde toe hebben we bij Capain Phoenix en The Toxic Avenger het gevoel zo stilletjes aan de formule wel door te hebben.
En dat is dan het enige spijtige aan hun remixcollectie. De variatie in verschillende stijlen en genres die ze in hun eigen album konden leggen tontbreekt hier wat. We hebben het vermoeden dat dat te maken zou kunnen hebben met vraag en aanbod. Maar gelukkig is het overgrote deel van hun werk een must. Ideaal voor wie graag een uurtje wil headbangen op elektrotunes.