The Big Pink - Tapes

Achtergrond

Na The Rapture is het de beurt aan The Big Pink om een vervolg te breien aan de Tapes-serie van !K7. Blijkbaar is het vooral Milo Cordell die aan de recorder mag zitten. Hij ging voor zijn favoriete tracks vooral, via het internet, in Amerika op zoek naar ondergrondse aardverschuivingen. Dj'en kan de man spijtig genoeg niet, maar hij heeft wel een uitmuntende smaak. Niet erg pink, eerder pekzwart.

Via die andere compilatie 'F*>k Dance Let's Art' van hetzelfde label leerden we al heel Amerikaanse freaks kennen en die komen we hier nogmaals tegen. We denken dan aan oOoOO en Balam Acab met het fantastische See Birds. Een deel van de compilatie bestaat uit artiesten die met hun muziek nooit eerder hun slaapkamer uitkwamen. Dat maakt het alleen nog maar intrigerender. En verder nog een aantal namen die al een belletje mogen doen rinkelen: Gang Gang Dance, jj, Joker, The xx,... . Niet exclusief Amerikaans dus.

Wat de verschillende artiesten op deze compilatie bij elkaar brengt, behalve dan dat ze allemaal verzot zijn op elektronica, is de atmosfeer die ze uitademen. Niet voor niets spreekt men tegenwoordig over "haunted house" of "witch house". Of het nu de microtechno van Actress of de creepy zombie-elektro van Sewn Leather is, je hebt steeds het gevoel dat er iets of iemand zachtjes lucht in je nek blaast. "It's the sound of America slowly dying.", zegt Cordell. Doemscenario's lichten voor onze ogen op.

Terminaal of niet, er valt wel wat bijzonders te ontdekken deze 'Tapes'. We vermoeden dat GR?LLGR?LL voor Slow Dancing zijn inspiratie ging zoeken in de rituelen van de Azteken. Bijzonder bezwerende materie althans. Of ZVA, de samenwerking tussen Zomby en Actress, dat stuit op het nerveuze maar nooit echt losbrekende Nothing. Spijtig dat het wat sukkelachtig overgaat in Minger van No Bra.

Voor hen die reeds depri worden bij het lezen van het voorgaande: er zijn ook enkele lichtpuntjes. Light Asylum heeft iets van Joy Division, Let Go van jj doet ons denken aan Enya en de korte passage van The xx (één minuut!) heeft eerder iets van Brian Eno. Tja, een zomers album is het niet geworden. En verwacht ook geen elektrorock à la The Big Pink zelf, want daar doet Milo hier niet aan mee.

Maar voor wie tijdens deze barre dagen graag in zijn hol kruipt om te overwinteren is dit bijzonder boeiend spul. Het enige nadeel is dat de compilatie is gemixt als een dj-set. We hadden de nummers liever afzonderlijk gehad, want de mixen laten soms te wensen over.