The Alan Parsons Project - The Turn Of A Friendly Card
Achtergrond
Even vaak verguisd als opgehemeld, was The Alan Parsons Project met dit ‘The Turn Of A Friendly Card’ toe aan de vijfde plaat. Voor de vijfendertigste verjaardag van de plaat wordt hiervan opnieuw een versie uitgebracht met de nodige – zij het voor de doorsnee muziekliefhebber eerder overbodige – extra’s.
Voor deze heruitgave werden de originele opnames nog maar eens uit de kast gehaald; in 2008 was er immers al een reissue van dit album. Alleen werden er nu de songwriting diaries van de helft van het Project, met name Eric Woolfson, aan toegevoegd. Die werden vorig jaar teruggevonden op honderden cassettes. Ze tonen vooral aan dat de songs reeds in belangrijke mate gevorderd waren voor het duo Woolfson en Parsons de studio introk. Interessant en best leuk om een keertje te horen, maar verder algauw geklasseerd. Om het geheel af te ronden werden ook nog de singleversies van de hits uit de plaat toegevoegd.
Heel wat interessanter zijn de tracks, die aan de eerste cd werden toegevoegd. Vooral Chris Rainbows (één van de vocalisten, die The Project inzette) vocale kunstwerk in Nothing Left To Lose, dat van de rest van de song werd geïsoleerd, is indrukwekkend. Jammer genoeg overleed de man eerder dit jaar.
Wat ook opvalt, is dat deze plaat de perfecte aanloop was naar hitalbum ‘Eye In The Sky’, dat hierna zou komen. Het geluid werd door het duo steeds verder verfijnd en zou zijn commerciële hoogtepunt kennen met het hoger genoemde album, waarvan de titel – zo blijkt uit de liner notes (maar we gaan niet alles verklappen) - ook nog eens verwijst naar het thema van dit album: gokken. Of zo je wil: het leven. Want met elke keuze, die je maakt, leg je tenslotte je leven in een bepaalde plooi. Zoals aan een goktafel dus.
Waar het de muziek van The Alan Parsons Project aangaat, word vaak de term progressieve rock aangehaald. Zelf vinden we de term symfonische rock beter passen bij de tot in de puntjes uitgewerkte songs van ‘Friendly Card’. Er zijn de rockers tout court als single Games People Play, maar er kan evengoed erg lieflijk worden gemusiceerd, zoals blijkt uit het in vijf delen uitgewerkte titelnummer.
Wat ons betreft blijft het de titelsong (op de plaat mooi in twee gehakt en verder nog terugkomend als thema), die het meest boeit, maar ook Time en Nothing Left To Lose raken de gevoelige snaar. Zo valt er voor ieder liefhebber van de betere popmuziek wel iets te rapen.
Fans kunnen dit plaatje blind aanschaffen. De extra’s zijn voor hen zeker de moeite waard. De doorsnee muziekliefhebber had ongetwijfeld ook al genoeg aan de vorige reissue.