Telex - 'Telex'
Dat is weer zo’n typisch Belgisch verhaal. Eentje met een pittige dosis lef, absurdisme en creativiteit. Ofte hoe wijlen radio DJ en jazzmuzikant Marc Moulin, synthesizer freak Dan Lacksman en zanger / parlando vocoder vocalist Michel Moers eind jaren ’70 op de synthesizer trein stappen en een eigen, poppy versie van de Kraftwerk sound neerzetten. Wat al snel leidt tot de wereldsingle Moskow Diskow en van Telex een legende maakt die zes studioplaten lang voor vertier mag zorgen.
Ergens mogen we toch best fier zijn dat het legendarische Londense Mute label onze Belgische synthesizertrots Telex in een mooie overzichtsbox heruitgeeft. Want daar gaat het hier om: een reïssue van zes vinylplaten in een fraaie box, met boekje erbij. In ruil voor een kostprijs waarmee je een zesgangenmenu in een 3*** Michelin restaurant kan bestellen. Met aangepaste wijnen. Soit. De vinyl hype kent voorlopig geen grenzen. Het heeft er in elk geval voor gezorgd dat ook wij even terug in de geschiedenis doken. Avec un grand sourire.
Grappig en tegendraads genoeg zijn we begonnen met ‘How Do You Dance’, de nakomer uit 2006 die zo’n twintig jaar studiostilte doorbrak. Weliswaar met een wat discutabele insteek, want de plaat bestaat grotendeels uit robot-synth vertolkingen van populaire songs, variërend van J’aime La Vie (Sandra Kim), La Bamba (Kaoma), Jailhouse Rock (Elvis Presley) tot On The Road Again (Willie Nelson). En na twee decennia stilte ruikt zoiets al snel naar geldgewin. Al moet je weten dat het maken van neurotische cyborg covers sowieso in het DNA van Telex zit. Maar puré, wat staan ook op deze plaat mooie bijdragen als de fantastische fluister-robot-romance #1 Song In Heaven die na zes minuten overgaat in mechanische dubscapes. TE ONTDEKKEN OF HERONTDEKKEN!
Als je dan ‘Looking For Saint Tropez’ ernaast neemt, het debuut van 1979 … te beginnen met die stoomlocomotief en die dance evergreen Moskow Diskow waar je zelfs nu nog een dansvloer van een club vol mee krijgt. En verder vooral opvallend door zijn kale en kille karakter dat nu compleet wereldvreemd overkomt. Met spaarzame synths maar vooral een Casio-achtige, droge ritmiek van bossa nova’s of clicktrack walzen. Rock Around The Clock? Around de display radio ja. Dancetip van het debut: Victime De La Societé.
In juiste chronologische volgorde krijg je dan ‘Neurovision’ (contaminatie van Eurovisie en neurotische muziek), waar Telex zelfs Kraftwerk wat naar de kroon steekt door een song uit te vinden die de Duitsers later inspireert: Tour De France. Een plaat waar het trio zich duidelijk meer bewust is van zijn dance karakter. Omwille van de voornamelijk Franstalige teksten en meer zangerige invulling van Moers, glipte van hier af de band wat weg uit de aandacht van de grote massa. Een beetje onterecht, want hier zie je de eerste échte synthpop kansen naar boven komen. En ja … ook de eerste echte faux-queue’s, zoals het traag hobbelend, a-melodieus My Time. Onze fav: tweede all time classic en Eurovisie Songfestival bijdrage Euro-Vision. Ach.
Met ‘Sex’ ging het volgens de kenners even de foute kant op. Niet enkel door een albumtitel die wat wanhopig schreeuwt om aandacht, maar ook om bizarre melodieuze constructies waarin het esthetische aspect minder van tel is. Akelig, wringerig, moeizaam. Misschien niet geheel onterecht. Wij noteerden in het funky, groovende Drama Drama een erg hoog Talking Heads gehalte en moesten een glimlach onderdrukken bij het afsluitende, zomerse Sigmund Freuds Party op de tune van Hit The Road Jack (“dancing like a hoochie coochie queen”).
In ’Wonderful World’ halverwege de 80’s vond Telex zichzelf terug uit en keerde het trio terug naar de robot-disco sound uit zijn begindagen. Te beginnen vanaf een sensueel L’Amour Toujours op de uptempo locomotief groove van zijn nummer één Moskow Diskow-verhaal. Maar met happy headliner zonder twijfel het olijk hoppende, Kraftwerkiaanse Second Hand. Na een wat meer experimentele ‘Sex’ blaakt dit album van joie de vivre en opgewektheid. En is het stiekem ook onze lievelingsplaat van de band.
We eindigen tenslotte met ‘Looney Tunes’ dat begint met een catchy “sixteen reasons why I don’t like music”. Telex heeft zich toegelegd op de wereld van sampling, wat zijn muziek meer zuurstof en humor geeft. En waardoor zijn sound wat meer gaat aanleunen bij Yello en Art Of Noise. Ofte elektro sample synthesizer dancepop. Waar je dus ook flarden van metalgitaren, dierengeluiden of jingle bells-(“Dingo Bells”)-tekenfilmtunes. Deze Telex plaat, met misschien nog wel de hoogste toegankelijkheidsfactor, heeft een stevig muzikaal comic strip gehalte. Gezien de grote plakboekfactor en het feit dat de samples nu de smaakmakers zijn en niet meer de synthesizermelodieën, gaan we van deze plaat geen favoriet voorop schuiven.
In elk geval heeft Telex er destijds op zijn eigen avantgardistische manier voor gezorgd dat synthesizers in popmuziek plots mochten. Wat enigszins de deur openzette voor pakweg disco, eurodance of populaire (“pop”) muziekgenres en artiesten waar we anno 2023 misschien smalend op terugblikken, maar die wel de hele cultuur en historie bepaalden. En dat, beste vrienden, kan je niet anders betitelen dan pioniers. En wat helemaal leuk is? Het gaat zelfs om pioniers die je na zo’n 45 jaar gerust en met een brede glimlach nog eens terug kan beluisteren.
Oh ja, deze verzamelaar is uitgebracht met toestemming van de resterende Telex leden en bevat twee “gloednieuwe” tracks. Maar daar gaan we het niet echt voor doen zeker?