Te-LaaT-shirt

Achtergrond

Kleding is niet meteen iets waar ik van wakker lig. Wat toevallig bovenaan de stapel ligt, komt over het algemeen ook het eerst aan beurt. Alleen voor T-shirts maak ik wel eens een uitzondering. In de eerste plaats omdat je daar - soms zelfs letterlijk - een statement mee kan maken, maar ook om reclame te maken. Zo is mijn Muziekfriek-T-Shirt (zo lang er nog geen daMusicshirt beschikbaar is) standaarduitrusting tijdens de zomerfestivals, alwaar je mij tenten zal zien induiken met dit T-shirt om het vege lijf. Enkel die URL zou moeten aangepast worden. Die klopt namelijk niet meer.

Te-LaaT-shirt



Maar we dwalen af. Want eigenlijk wou ik het hier hebben over band-T-shirts. U weet wel: het soort waarvan u er waarschijnlijk ook een aantal in de kast hebt liggen, al dan niet opgepikt tijdens een concert dan wel besteld via het internet. Het soort waarmee men je meewarig aankijkt en zich afvraagt wat er in godsnaam nu weer op je T-shirt staat. En is dat nog wel iets om te dragen voor mensen van mijn leeftijd (nee, commentaar is NIET gewenst)? Maar ik vraag me dan stilletjes af of het dan zo normaal is om rond te lopen met een shirt waarop in grote letters één of ander merk staat te blinken.

Soit, we wijken alweer af. Want op de festivals - en eigenlijk op elk concert waar ik naartoe ga - oefenen de merchandisestands een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Keer op keer moet ik er gewoon langs om te zien of er al nieuwe shirts hangen en of dat ene shirt waar ik mijn zinnen op gezet heb er nog hangt. Inderdaad ja, ik neem nooit overhaaste beslissingen, ga nooit over één nacht ijs. Want wie weet komen er zometeen wel andere shirts bij, die nog mooier zijn dan datgene dat ik in gedachten had.

Gezien er dit jaar geen standje met cd's was - tenminste niet dat ik gezien heb - op Pukkelpop, was de overtuiging om dit jaar wel eens met een T-shirt naar huis te gaan nog groter. En er waren wel degelijk mooie shirts. Dat van Madensuyu was bijvoorbeeld een mogelijkheid. Maar ik vermoedde dat ik dat nog wel eens op één of andere lokaal concert zou tegenkomen. Of dat van Team William. Al was de zwarte versie niet (meer) beschikbaar in mijn maat (L, voor wie het interesseert).

In de internationale T-shirtvijver was het vissen naar shirts die de moeite loonden. Let wel: ik moet achter de muziek staan. Met een bandnaam op je buik lopen pronken terwijl hun muziek je niks zegt, is volledig uit den boze.

Dit jaar behoorden de Faith No Moreshirts tot de favorieten: mooie opdruk en absoluut een band waar ik achter sta. Alleen, er liepen er al zo veel rond met zo'n shirt. En dat kan dus ook niet. Toch nog maar even wachten dan. Dat van Dead Confederate dan misschien? Maar dat bleek dan gewoon oerlelijk te zijn. De Health-shirts waren ongetwijfeld de mooiste die beschikbaar waren, maar kostten dan weer 5 euro meer dan die andere. Nog even geduld oefenen dus.

Zaterdag na de middag werd het dan toch stilaan tijd om de knoop door te hakken. Maar bij de passage langs de beide standen bleken de FNM-shirts in mijn maat niet meer beschikbaar en die van Health al verdwenen.

Had ik maar... En was ik maar... Of hoe je van een festival kunt terugkomen met een vestimentaire kater.

2 september 2009
Patrick Van Gestel