#TanyaDonnellyRules - Throwing Muses - Not Too Soon (1991)

Deze indie-dame heeft niet het hoogste profiel en is lichtelijk op de achtergrond geraakt, maar ze maakte wel een bijzonder traject door. Van Throwing Muses naar Belly naar solo met nog wat dingen tussendoor.

Wat ons betreft de schoonste Throwing Muses uit het lot met een perfecte balans tussen hoekig alternatief en mooie pop. Waar voorganger 'Hunkpapa' uit 1989 nog af en toe iets te hard zijn best moest doen, viel op 'The Real Ramona' alles in een catchy, eigenwijze plooi. En zoals steeds werd het gros bij elkaar gepend door Kristin Hersch en had Tanya Donelly ruimte voor twee songs, waarbij Not Too Soon het hardst opviel en het tot single schopte. 'The Real Ramona' was ook de laatste plaat van Throwing Muses als kwartet en de afsluiter van een periode.

Not Too Soon hanteert lekker fuzzy elektrische gitaren en Donelly's zachte, maar luide stem op een drumbeat van Dave Narcizo, een roffelaar die zelden de cymbalen beroert. In de beste Wall of Sound-stijl van Ronettes en Shangri-la’s. De track heeft meerdere overgedubde gitaren, ingespeeld door Donelly en opperMuse Hersh. Ze buigen tijdens het refrein, waardoor ze kunnen boeien met een killerhook. Catchy as hell en naarmate het nummer vordert zal de gitaar die riff regelmatig herhalen.

In het tweede couplet worden nog een paar gitaren toegevoegd en horen we het perspectief van het meisje, duidelijk verbijsterd door de interesse van de jongen. "She said, oh, my, why do you stare so hard? / Wrapped up like a doll in bad dreams and broken arms".

Het lijkt alsof Donelly, de verteller, een interactie tussen een jongen en een meisje observeert. En ze heeft duidelijk eerder in de situatie van het meisje gezeten (“I know her”). Het kan zelfs een verhaal over haarzelf zijn. De jongen zet het meisje onder druk.