#TanyaDonnellyRules - The Breeders - Happiness Is A Warm Gun(1990)

Deze indie-dame heeft niet het hoogste profiel en is lichtelijk op de achtergrond geraakt, maar ze maakte wel een bijzonder traject door. Van Throwing Muses naar Belly naar solo met nog wat dingen tussendoor.

Sommigen zullen het met me eens zijn, velen oneens, maar één van de schoonste Beatles-covers ooit stond op 'Pod', het alternatieve, glorieuze rammeldebuut van The Breeders, waarbij producer Steve Albini eerder ging voor de klank dan voor technische volmaaktheid en vaak alles liefst in één take opnam.

The Breeders werden gevormd in 1988 tussen de tours van Pixies en Throwing Muses door, want kernleden waren Kim Deal en Tanya Donelly, aangevuld met Jospehine Wiggs (Perfect Disaster) op bas en Britt Walford (Slint) op drums. De semi-sterrenstatus van Deal en Donelly zorgde voor verhoogde aandacht voor het “zijproject”, maar het donkere, sexy en inventieve werkstuk had ook zonder deze claim to fame het werk gedaan, want het is gewoon een verrassend goede plaat met originele muziek en één opmerkelijke cover van Happiness Is A Warm Gun van The Beatles, die het voor de witte schreven nadat ze de titel “geleend” hadden uit een artikel uit 'The American Rifleman', waarbij de lof werd gesproken over de bijzondere tijd die een schutter beleefde, toen hij zijn zevenjarig zoontje meenam op een eerste schiettocht. "I thought it was so crazy that I made a song out of it", aldus Lennon.

Behoorlijk complexe song die meer dan vijftien uur en honderd opnametakes vereiste alvorens hij klaar was voor “De Witte” in 1968. Favoriete song van die plaat van zowel Lennon als McCartney, maar helemaal niet voor de BBC destijds die het nummer verbanden wegens sexuele symboliek, waarbij zij het geweer als een fallussymbool beschouwden.

Gloeiende, nimmer aflatende song in welk versie dan ook, maar hier dus met Kim Deal als Mother Superior en Throwing Muse Donelly in een blinkende bijrol: “We recorded at Palladium Studios in a big old house in Edinburg en we genuinely were in our pyjamas for seventy-five per cent of the time. We only got dressed to go to the pub afterwards. Steve Albini had a lot to do with how things ended up and a lot of that was saying ‘no’ to us, sometimes pleasant, sometimes not. He stripped away a lot of harmonies which at the time I thought was a mistake but was absolutely the right call. 'Pod' is what it is becaus you can hear everything going on.”