#TanyaDonnellyRules - Belly - Shiny One (2018)

Deze indie-dame heeft niet het hoogste profiel en is lichtelijk op de achtergrond geraakt, maar ze maakte wel een bijzonder traject door. Van Throwing Muses naar Belly naar solo met nog wat dingen tussendoor.

Belly gooide er officieel het bijltje bij neer in 1996, maar deed een wonderlijke, maar redelijk onopgemerkte comeback in 2018 met een ferme plaat. En naar verluidt zijn ze op dit eigenste moment naarstig aan het broeden op een nieuwe worp en een tweede comeback. Doe maar op!

Ze waren er in 2016 al aan begonnen met een reünietoer en zwengelden met die vernieuwde interesse via een crowdfundingactie de aandacht aan voor nieuwe nummers: “We wrote four songs wich we played pretty consistently on that thour with the idea that wewoud maybe do an EP at the end of it after we roadtested them. We kept writing and decided to do an album”. Gitarist Tom Gorman was de drijvende kracht én de producer van de plaat met een mix van de geniale Paul Q. Kolderie (Dinosaur Jr., Pixies, Lemonheads, Morphine, ...) en diezelfde Kolderie nam ook ook veel backing vocals voor zijn rekening.

Het geheel werd in grootse Do It Yourself-modus uitgebracht, wat voor deze jonge vijftigers voelde als wandelen on a rocky beach. Tom Gorman was boekingsagent, Donelly tourmanager, drummer Chris Gorman was merchandisemanager en bassiste Gail Greenwood was chauffeur en soundengineer. “There was sink-or-swim presure but fromt this point on in 2018, it was the only way I would work”, aldus Donelly.

Lekkere midtempo bonker, dit Shiny One. Licht psychedelisch op een Stone Roses-manier of op een XTC-achtige manier (Andy Partridge kijkt mee over de schouder). “Bless me, my son”, opent iedere strofe en refrein met referenties aan gevallen engelen.