#TantePattiVertelt - Television - Marquee Moon (1977)

De afgelopen jaren hebben we ettelijke keren aan iedereen, die het horen wou, met veel overgave het verhaal gedaan van Patti Smith. En we hebben er zelf ook (opnieuw) één en ander van geleerd.

Tijdgenoot, zeer goede vriend en CBGB-maat uit de periode dat CBGB nog algemeen - en dus ook voor Smith en de haren - als talentkatalysator werd beschouwd. CBGB, (een afkorting van country, bluegrass, blues) was een muziekclub in New York. De club werd opgericht in 1973 en zeker in de punkrockperiode, pakweg tussen 1975 en 1978, was ze toonaangevend. De club sloot in oktober 2006 definitief de deuren met een finaal concert van Patti Smith. Momenteel wordt de naam verdergezet door een CBGB radiostation en muziekfestival.

Maar Television was vaste kost. Naturellement, evidemment, zo klaar als een klontje dat deze ijskoud straffe killer een plek krijgt in de lange-song-reeks.  Afklokken op negen minuten en achtenvijftig seconden en dan is het eigenlijk nog te kort. Het nec plus ultra van Television met de bijzondere fijne interactie tussen gitaristen Tom Verlaine en Richard Lloyd. Ooit als een akoestische ballade opgezet door Verlaine, maar gaandeweg door het vele spelen in de  CBGB geëvolueerd tot  gitaarstandaard en mini-new-wave-symfonie, want veertig jaar na datum klinkt dit nog steeds even roekeloos en briljant als toen. 

Titelnummer van het debuutalbum dat op goed drie weken opgenomen en gemixed werd.  'Marquee Moon' werd uitgebracht in februari 1977 en werd -  o wonder - amper op de radio gespeeld, maar is er zo eentje die is blijven gloeien. Nu wordt het algemeen beschouwd als een Klassieker met grote K, maar verkopen deed het toendertijd helemaal niet.

In Europa werden ze dan weer met de grote trom binnengehaald: nummer dertig in de Britse hitlijst en op de voorpagina op de New Musical Express. De critici geloofden hen onmiddellijk. Tom Verlaine heeft nooit de tekst van Marquee Moon willen verklaren en beschouwde het woordenspel eerder als "atmosferisch":  "You don't have to say what you mean to get across." 

In den beginne duurde het nummer vijf minuten, maar op plaat werd uiteindelijk een tien minuten lange versie de wereld in gestuurd. Live meandert het makkelijk tot een vlotte twintig minuten. Als je hiervan nog een originele single kan vinden (en/of betalen), heb je een split release waarbij het nummer te lang is voor vijfenveertig toeren en je Part I op de A-kant kan beluisteren gedurende drie minuten en dertien seconden en een Part II op de B-kant voor de afsluitende zes minuten en vijfenveertig seconden.

Wij zagen in 1985 op het Breekendfestival in de late namiddag een schroeiende versie gebracht worden door Tom Verlaine. Het zit nog in onze oorschelp en op het netvlies.

Favoriet van La Smith en dat hebben we gemeen.